KENDİMİ ÖĞRENİYORUM
Bağrı yanık mektuplarımın
Ağlayan satırlarında aklım
Gönlümde çöl yalnızlığı var
Geceme sığmayan düşler
Yokluğun gözü önünde
Durmadan uykumu dişler
Hiç kimse görmese de
Gülüşümün ardında gizli gözyaşlarım
Ömrümün suskun kıyılarında
Meçhul bir gölge nöbette hâlâ
Gün umuda âşıksa eğer
Konuşsam dil küser söze
Aşksız bir ruh ölü gibidir
Hayallerin bittiği yerde
Hayatın rengi değişir
Zamanın aynasında bir sevgili yaratırken
Hangi dilden konuşur sevgi bilen var mı
Bir ömrün güzü gelmişse
Yaprak döker hayaller
Kendi sesine sahipsen
Susarken bile konuşursun aslında
Her düşünce kendi ağırlığını omzunda taşır
Keyfi kaçan zamanın gözü önünde
Bir benciller ordusuyla savaşıyorum
Bekleyişin kalbi suskun
Bakınca yüzlere
Herkesi bir görmekmiş sevgi
Acının yolu da sevgiden geçermiş
Sabrın öteki yüzü sessizlik biliyorum
Tek tesellim bu belki de
Hayatın anlamı ne
Şükretmenin toprağında
İyi fidanlar yetişir
Her ağacın kökündedir hayatı
Beklenti gölgesinde yaşlandı duygularım
Ruhumun iklimi değişti çoktan
Yine de korkmuyorum senden hayat
Kaçmak kolayı seçmektir
Çekip zamanın kulağını
Açtım umutların paslı kilidini
Anıların karanlığından çıkıp
Kendimi öğreniyorum bu günlerde
