KENDİME MEKTUP
Her insan bir dünyadır. Alemler içinde derin bir alemdir. Görebilmek, okuyabilmek, anlayabilmek gerekir.
Günlere, gecelere, mevsimlere benzer insan; hem aydınlığı hem karanlığı, hem yazı, hem kışı tek bünyede barındırır...
Bir pencereden bin pencere üretebilecek gibi bir potansiyele sahiptir...
İnsan kendi özüne yaklaştığı oranda cennete, özünden uzaklaştığı oranda da cehenneme dönüşür... Cennet de, cehennem de insanın ta kendisidir...
Fıtraten bozulduğunda insandan daha tehlikeli bir varlık söz konusu değildir. Adeta kimyasal bomba gibi ekini, nesili, dünyayı tahrip eder... Yaşanabilir bir dünyayı yaşanmaz hale getirir...
Üretemeyen her insan hunharca tüketir...
Ulvi amacı olmayanın hayatı anlamlı yaşaması beklenemez... Hayatı anlamlı, derinlikli yaşayabilmek için bilinç ışıklarını yakmak gerekir...
Karanlık bir zihinden, bilinçten hayata anlam katmasını beklemek zalimden merhamet dilenmek gibi bir şeydir.
Oysa zalimde merhamet olsaydı elbette zalimleşmezdi...
Zulüm nedir?
İnsan ürünü değil midir?
Bütün haksızlıklar, bütün zalimlikler, bütün cinayetler, bütün kaoslar, bütün savaşlar, bütün gözyaşları, bütün mazlumlar, bütün katliamlar insan ürünü değil midir? Böylelikle yaşanabilir bir dünyayı tahrip edip yaşanmaz hale getiren insan değil mi?
Ey yüreğim!
Bırakıp gideceksin bu dünyayı, aldanıp hırsa kapılma. Zalimler sınıfından olma, özünü koru, kendinden kopma...
Kendine gel, özünle buluş, huzura kavuş...
