KARINCA MİSALİ
Bir gidenin ardında kalmak üzmüyor beni...
Hiç gitmeyecem ben,
Deyip de, ilk önce gidenlerin iki yüzlülüğünü kaldıramıyorum.
Sanki düşmanmış gibi ,
Sanki hiç olmamış gibi,
Yedi kat elmiş gibi..
Bakıyorlar..
Hiç tanımıyormuş gibi yapıyorlar.
Görünce tanımamazlıktan geliyorlar.
Yüzünü çeviriyorlar.
Neyin davasını güdüyorlar, işte ben bunu anlamıyorum..
Oysa;
Karınca misali sevdim ben,
Kendimden kaç kat büyük sevdamı küçücük başımın üstünde taşıdım.
Sonra lazım olur diye, yüreğimin yarısını yarınlara ayırdım.
Yarınlara da kızamıyorum.
Aslında,
Bir ona kızmak istiyorum
Kızamıyorum.
Bir insana sen neden beni sevmiyorsun nasıl denir ki!
Ama neden bu kadar öfkeliyim onu da bilmiyorum.
Gelse yine seni seviyorum dese, bütün hayatımı elimin tersiyle itip yine ona koşacağım biliyorum.
İşte ben
En çok o uslanmaz yüreğime kızıyorum.
Kendi aptallığıma yanıyorum.
Sonra bu da geçer elbetlere sığınıyorum.
Kimseden bir şey de beklemiyorum.
Bir köşede oturup hayatımı seyrediyorum..
Dönüyorum yine yalnızlığımı seviyorum.
Sonra başka insanları düşünüyorum.
Ve nefes alabiliyor olduğuma şükrediyorum.
Sonra bitip gidiyor işte hayat..
Bir bardak çay misali...
