KALBİM'DEN KALBİN'E MEKTUP VAR!...
Aslında şuan bir kırık aşk hikayesi olan, zamanında yazılmış esas kızdan esas oğlana giden mektubu paylaşmak istiyorum...
Bu sanırsam olmayan bir sevdaya duyulan aşka aşık kızın kalp düşüğü öncesi hisleri. Zamana düşmeyen bir iz düşüm.. Yürekten bir kurgu sadece...
Bugün, senin sevdanın yüreğime düştüğü yerdeyim...Aslında okuyunca belki de 'kimbilir neresidir?' diye aklından geçti bile. Ama çok basit bir odanın düşündüğüm, çözümler çareler aradığım, çoğunlukla düşleyip ve bazen de imkansızı isteyip kâh güldüğüm kâh gözyaşlarımın narin bir boyundan yere düşerkenki saçılan inci kolyenin boncukları misali yerdeki bakışlarımın izinde aradığım o sonsuz boşluğun büyüyen kocaman incileri.
Bilir misin incinin hikayesini?...
Hemen kısaca kendime nasıl benzettiğimi ;
Okyanusun dibinde yatan bir istiridye, su üzerinden akıp geçsin diye, kabuğunu açar. Su içinden geçerken, solungaçları yiyecek toplayıp midesine gönderir. Bu arada sudaki kum, istiridyenin içine kaçar, iç derisi ile kabuğu arasına yerleşir ve onun canını yakmaya başlar. İstiridye kumdan kurtulmak için bir salgı salgılamaya başlar. Bu salgı kum tanesinin üzerini kaplar. Zaman içinde kum ve kumun üstündeki salgı; o kıymetli ''inci''yi oluşturur...
İşte içime kaçan her türlü acıyı, sabretmeyi, beklemeyi, umudu; bilirsin ya o meşhur sözüm; ''ben güçlüyüm başedebilirim. Ve ümit var bir şekilde hayata devam edebilirim.'' ilkesiyle bertaraf eden bir yüreğimin olduğunu. Aslında şu an yazarken bile tek sana ve kendime itiraf etmeliyim ki; bilgisayar kullanırken ki arka planda açtığımız o sekmeler misali ön yüzünde palyaço sevinci, arka planda aslında makyajı silinmiş palyaçonun hüzünlü yüzünün kendime bile kabullendiremediğim onurumun hislerime her defasında çelme taktığını. Bir nedeni yoktu güçlü olmak onurdan geçiyordu çünkü, yani, belki, muhtemelen, kesinlikle ya da vs. Sen adını her ne zımbırtı dersen de işte. Ne koyarsan koy.
Taaa ki bu yaşıma gelene dek.
Belki de yalnızlığım, çocukluğumun o Japon kızı yaşadığım ortama ayak uydurmak zorundaydı. Ayakta kalmak için onur, tüm duygulardan öndeydi. Hemen bir örnek annemin "sakın ağlama, güçlü vakur dur. Kocaman kızssın" sözleri. Küçük ama şişirilerek büyüyen yüreğime sığmalıydı. Sığdı mı? Hayır. Belki de hatalarım kalbimin bavulundan düşen zorla sıkıştırılmış çözdüğümü sandığım kalp kırıkları...Cam misali ağzıma doldular, şarin dediği gibi sussam acıtır, konuşsam kanatır cinsinden.
Aslında yazımın ilk cümlemin devamını geçmiş olmadan herzaman baktığım salonun penceresinden gördüğüm o iki kumruyu görünceye dek kalbimde sıkışan ve o gün sana telefonda ''ben belki senin kıymetlin olmak istiyorumdur''. Cümlesini itiraf etmenin dayanılmaz hafifliğini hissedene kadarki heyecanını tarif edemem. Belki bir öğrencinin sınıfını geçtiğinin müjdesi. Sen de benim kalbimin muştusu ömrümün uğuruydun.
Biliyordum ettiğim duaların kabulüydün. Sonunu başını geleceğini düşünmediğim 24 kromozomlu down sendromlu engelli aşkımdın. Bilirsin bu hastalık sevgi çocukları. Sadece iyilik mutluluktan anlayan biricik çocuklar. İşte onların kalbinin saflığında sadece sevdim. Şimdi insanlığı, güveni, sevdayı, aşk dolu şair gözlerini, sabrı, saflığı, inceliğin aslını, hep masallardaki kaybolan pabucun sahibi olup prenslerin hala varlığının yeniçağ ispatı oldun gönlümde.
Elif Şafak "Modern aşk istemem, üzüntüden başka ne ki ? İlkel aşk isterim aşkın en ilkel halini" dememiş miydi?
Ve Allah seni lütfederek aşkın en ilkel ve dolayısıyla en temiz halini sundu şimdi bana. Şükürler olsun seni yoluma çıkarana...
