HAYALLER ve HAYATLAR /3
"Parmak iki yerden kırılmış" dedi doktor. Alçıya aldılar. Eve gitmek istemiyordu Nezaket. Ablasının ve eniştesinin gözüne bakıyordu melul melul, bırakmayın beni dercesine.
İsmail; “Önce size gidelim. Babanla konuşalım. Samet'i de alıp bize gideriz” dedi.
“Eve gidersek babam bırakmaz, Leyla abla hamileymiş. Yemek yapmıyor, ben yapıyorum. Mutfağa giremiyor, yemekler kokuyormuş. Babam tembihledi beni, Leyla'yı mutfağa sokmayacaksın“ dedi.
“Hamile miymiş, bir bu eksikti” dedi Aysel,
- Evet hamileymiş.
- Halının üstüne kustu kaç kere. Ben temizledim halıyı.
- Vah benim kardeşim! O evde seni bırakamayız. Bir yolunu bulup, babanı ikna etmemiz lazım...
Eve geldiklerinde babaları işten gelmiş, eli belinde Nezaket'i bekliyordu. Kapıdan girer girmez, Nezaket'e ve Aysel'e okkalı birer tokat savurdu; “Nerdesin sen, hani yemek? Ben seni tembih etmedim mi, Leyla ablan mutfağa giremiyor demedim mi ha? Sen bu kızı nereye götürdün Aysel bana sormadan ha!”
Aysel'le İsmail neye uğradığını saşırdı. Aysel var gücüyle babasına bağırmaya başladı; “Yeter baba yeter! Kızın parmağı kırık görmüyor musun? Senin bu karın olacak kadın, oklavayla kırmış, zavallı kardeşimin parmağını. Sen bizim babamızsın. Bize hiç mi acımıyorsun ha? Benim ve kardeşlerimin hayatını zehir ettin. Bu kadın bizi köle gibi kullandı. ‘Babanızın neyi var neyi yok elinden alacağım, soyup soğana çevireceğim, dımdızlak ortada bırakacağım’ dedi. Beni odaya erkek atmakla suçladı. ‘Benim kızım yapmaz’ demedin. O kadına inandın. Beni bir kerecik dinlemedin. Hâlâ Leyla da Leyla diyorsun. Yeter yeter! Ben kardeşlerimi de alıp gidiyorum. Bir daha da bu kapıya babamız var deyip gelmeyeceğiz, böylece bil. Benim ve kardeşlerimin hayallerini yarım bıraktın. Geleceğimizi kararttın. Senin gibi baba olmaz olsun! Leyla'nla baş başa yaşa. Senin çocukların yok artık! "Hadi Samet giysilerini al gidiyoruz."
Samet çoktan hazırlamıştı bile eşyalarını. Babası Aysel'in üstüne yürüdü.
- Defol git! Bir daha da gelme, utanmadan benim melek karıma iftira ediyorsun.
- Bir daha bu eve ben ve kardeşlerim adım atmayız. Bizi de göremezsin bundan sonra baba!..
Samet herkesten önce evden çıkmış, kapının önünde bekliyordu. Ablasının ve eniştesinin bacaklarına yapıştı. Ellerini öptü; “Çok teşekkür ederim enişte, sen olmasan biz bu evde yok olur giderdik” dedi; “Beni bir daha bu eve göndermeyin n'olur. Ne derseniz yaparım. Sizi hiç üzmem. Gene tamircide çalışır, eve para getiririm enişte”
“Samet bunları evde konuşuruz” dedi İsmail; “Sen ve Nezaket okulunuza devam edeceksiniz. Aysel'le ben çalışırız tamam mı?..”
***
- Hayaller ve Hayatlar /1 okumak için tıklayın
- Hayaller ve Hayatlar /2 okumak için tıklayın
