GERÇEK USTALAR
2010 yılı yaz aylarıydı. Çocuklarla Ankara’ya gittik. İşlerimizi bitirdik ve Aksaray’a dönmek üzere yola çıktık. Henüz Konya yoluna girmemiştim ki, arabanın benzin gösterge ibresinin çalışmadığını
farkettim. Yani, depoda ne kadar benzin olduğunu bilemiyorsunuz. Henüz, arabaya tüp taktırmadığım yıllardı.
Konya yolunda Opel servisi vardı. Servise girip ustaya durumu izah ettim. Usta, gerekli kontrolleri yaptı.
- Ağabeyim, benzin göstergen bozuk. Bu pano, bir bütündür ve takım olarak satılır. Fiyatı da 100 lira.
- Kardeşim, diğer gösterge ibreleri çalışıyor. Sadece benzin ibresi bozuk. Tamiri mümkün değil mi?
Ustadan olumsuz cevap alınca yola devam etmeye karar verdim. Zaten, depom dolu sayılırdı. Bu şekilde Aksaray’a geldim.
Ertesi gün, sanayide Doğaray Elektrik diye bir yeri tarif ettiler, gittim. Usta, şöyle bir baktı gösterge panosuna.
- Ağabey, bunu yaparım ama çok paranı alırım.
- Çok dediğin ne kadar ustam?
- On lira ağabey. Beş lira malzeme, beş lira da işçilik.
O kadar mutlu oldum ki, ustaya hayır duasında bulundum ve her yerde reklamını yaptım.
Çocuklar, iki yıl garantisi olan saç kurutma makinası aldılar. Bu makine, eskisine göre iki kat daha güçlü üflüyor. Üçüncü yıl, garantisi bitmiş oldu.
Geçenlerde çocuklar, makinenin sıcak hava vermediğini söylediler. Kontrol ettim, motor çalışıyor ancak soğuk hava üflüyordu. Muhtemelen rezistansı bozulmuş olmalı. Servise götürdüm ve şöyle bir baktılar.
- Ağabey, bunun rezistansı yanmış, garantisi de dolmuş. Ayrıca, biz tamirat yapmıyoruz, komple motoru değiştiriyoruz.
- Peki, kaç lira bu motor?
- Bakayım ağabey. 380 lira.
- Ya kardeşim, ben bunu iki sene önce 350 liraya aldım zaten. Ne bu böyle?
- Valla ağabey, yapacak bir şey yok. Artık, bu işler böyle.
Canım sıkıldı. Çare düşündüm. Daha önce, Basmane’de yaşlı bir amcaya vantilatör tamir ettirmiştim. Aklıma o geldi ve ona gittim.
Ancak, adamın öldüğünü öğrenince üzüldüm. Oradakilere sordum; "Bu işleri kim yapıyor?" diye. Tarif edilen yere gittim, onlar başka yeri tarif ettiler. En sonunda, Konak’taki tarihi Kemeraltı Çarşısı'nda aradığım ustayı buldum. Adam, küçük ev aletleri tamiri yapıyor. Verdim saç kurutma makinesini.
- Yarın, gel al ağabey.
Ertesi gün, makineyi almaya gittim.
- Borcum ne kadar ustam?
- Ağabey, el emeğimle birlikte 40 lira.
- Hay Allah senden razı olsun ustam.
Mutlulukla çıktım tamirci dükkanından.
Hangi zamanda yaşıyoruz, vallahi şaştım kaldım. Eskiden, bozulan şeyler çöpe atılmaz, tamir edilirdi. Eskiyen ayakkabılar, kunduracıda tamir ettirilirdi. Sökülmüş, yırtılmış giysiler terzide tamir ettirilirdi. Şimdilerde, ne ayakkabı tamircisi, ne de öyle terziler kaldı.
Buca’daki pazar yeri yanında, 1,5 metrekare çaplı bir kulübede, yaşlı bir amca ayakkabı tamir ediyordu. Geçen yıl spor ayakkabımı yaptırmıştım. Herkesin 20 lira dediği işi, o amca 5 liraya yapmıştı. Amcaya hayır duası ettim. Ne zamandır dükkanı kapalı görüyordum ve merak edip sordum. Amca vefat etmiş.
Eskilerle ve tamiratla kimse uğraşmıyor artık. ‘“Kullan at, yenisini al” modası çıktı. Bu, hiç doğru değil. Ancak, ben ve benim gibi ‘neslimizin son türleri’ tamirat konusunda ısrar edenlerdeniz.
Hepsinden önemlisi, halen kıyıda köşede kalmış tamirciler var. Bu insanlar tıpkı atalarımız gibi işlerine hile hurda, haram katmadan hakkıyla çalışıp, hakkına razı olan gerçek ustalardır. Yaptıkları işi gönülden yaparlar ve bir nevi ruh verirler. Gözü gönlü toktur, aranan insanlardır. Bizlere de, onları arayıp bulmak düşüyor. Allah, eksikliklerini vermesin.
