GAZZELİ BİR ANNENİN EVLADINA VEDASI
Korkma yavrum, artık bitti.
Her sabah roket sesleri ile korku içinde uyanıp, çığlık çığlığa; “anneee!” diye bağırarak bana sarılmayacaksın!
Bitti dünya zülmun.
Bitti, İsrail adlı canavar artık seni korkutamayacak..!
Şimdi; senin gibi çocuklarla koşup eğlenerek çocukluğunu yaşayacağın ve korkudan uzak, sevinç, mutluluk ve umut çiçekleri ile dolu bir yol var önünde yürüyeceğin.
Ve bu yolun sonunda da cennet var…
Hem etrafında burası gibi yıkıntılar, viran olmuş yerlerde olmayacak..
Pencereyi açıp baktığında ya da yolda yürürken karşılaştığın, o korkunç manzaralar olmayacak...
Bombaların etkisiyle viran olmuş bir şehrin ölüm kokusu olmayacak…
Her yere saçılmış cesetler de olmayacak…
Bitti...
Bak, sağ tarafında ne güzel çiçekler var; üzerilerinde rengarenk kelebeklerle seni karşılıyorlar.
Görüyor musun; gökyüzündeki güneş bile gülümsüyor, tıpkı çizdiğin resimlerindeki güneş gibi.
İşte orası, sevgi yurdu…
Orası mükafat yeri…
Orası anavatan…
Yavrum, sen hem çocuksun hem de şehit… Onun için bulunduğun o güzel yol, seni cennete götürecek…
Mutlusun şimdi, biliyorum. Çünkü orası dünya değil ki; orada tasa yok, gam yok, korku yok, imtihan yok, kötülük yok sadece sevgi ve iyilik var, ödül var…
Artık dünyadaki gibi, kahkahaların da çalınmış olmayacak. İstediğin kadar, gül gülebildiğin kadar. Burada, her döktüğün gözyaşına mükafat sana binlerce kahkaha armağan edilecek. Hem senin gibi bir sürü arkadaşların da olacak, orada hiç sıkılmayacaksın…
Orada mutlu olduğun anlarda burayı ve bizi hatırlayarak sakın dönüp ardına bakma. Sevdiklerini de yanında istiyorsun, biliyorum ama dönüşü olmayan yerdesin yavrum. Hem, şefaatine istinaden emir gelince Hak'tan, biz de o çiçekli yoldan geçip bir müjde olarak yanına geleceğiz inşallah, yavrum.
Ama işte, Allah ne zaman izin verirse. Her şeyin bir vakti var yavrum.
Şimdi sen, cennet yolunda yürüyorsun diye mutluyum ama bir şey de var ki yavrum; anneyim ben. Elbet yokluğunda üzülüceğim, bir yanım hep eksik kalacak. Elbetteki içim yanacak ta ki, sana kavusup kokunu duyup sana sarılıncaya kadar…
Ama şimdi burada kalmam gerek... Hem biliyorsun her şey Allah'ın izniyle…
Sana; "Anne ben cennete gidersem sen de gelir misin?" diye anlatmıştım, hatırlar mısın?
Kıyamet günü, küçük çocuğa; “Cennete gir.” denir yavrum. Çocuk, pür-gazab cennet kapısı önünde durur ve; “Ancak, anne ve babamla birlikte cennete girerim.” diyerek direnir. O zaman; “Anne ve babasını da beraber cennete koyun.” diye buyurulur.
İnsanların hesaba arz olunduğu kıyamet günü, küçük çocuklar bir araya toplanırlar. Meleklere; “Bunları cennete götürün.” denir. Cennet kapısı önüne geldiklerinde dururlar ve kendilerine; “Ey Müslümanların incileri, cennete girin. Sizin için hesap yok.” derler.
Çocuklar; “Babalarımız ve annelerimiz nerede?” diye sorunca, cennet hazinedarları; “Onlar, sizin gibi değiller. Onların günahları ve kötülükleri vardır. Bunların hesabını vereceklerdir.” der. Bunun üzerine çocuklar, cennet kapısında hep bir ağızdan feryadı figan ederler.
Her şeyi bilen Cenab-ı Hak, meleklerine: “Bu feryat nedir?” diye sorar.
Melekler; “Ey Rabbimiz, Müslüman çocukları ‘Anne ve babalarımız gelmeden cennete girmeyiz.’ diye bağırıyor” derler.
Allah-u Teala; “Anne ve babalarını da bulun, yarın şu kalabalığa götürün ve onlarla cennete koyun” diye varid olmuştur.
Hatırladın değil mi yavrum?
Alan da, veren de Allah-u Teala’dır. Bize şimdi sabretmek düşer..
Haydi, şimdi güle güle git yavrum ve beni, sevdiklerini bekle seninle Hamd Sarayı’nda kavuşana kadar canım yavrum. Unutma, annen seni her zamanki gibi sevmeye devam edecek, gözünde her daim akmaya hazır, bir damla yaş olarak kalsan da...
Editör: Serhan Poyraz
