ÇOCUKTUM
Çocuktum, ilk defa bakkaldan bir tane şeker çaldım.
Çocuktum, bir gece arabayla gezmeden dönerken adamın biri önümüzü kesip; “Beni öldürecekler kurtarın” dediğinde korkudan bayılacaktım.
Çocuktum, sağlık ocağında hemşirenin bir çanta dolusu şırıngaları kendi çantasına doldururken gördüm.
Çocuktum, babam saçımı asker traşı kestiğinde başımı kapattım diye öğretmenden azar işittim.
Çocuktum, arkadaşın babası Almanya’dan arkadaşıma bebek getirmiş beni oynatmadığı için o gün hep hayal kurmuştum benim de olsa, diye.
Çocuktum, okulda haksız yere tokat atan öğretmenime; “İnşallah ölürsün.”dediğimde bir hafta sonra vefat edince pişman olmuştum.
Çocuktum, ilk defa kısa kollu tişört giydiğimde babam çok kızmıştı ve o tişörtü hep sakladım bir gün giyerim diye giyemedim.
Çocuktum, arı sokmasından dolayı alerji olmuştum yattığım acilde genç bir ablanın vefatını gördüm.
Çocuktum, bayramlığım yok diye ağlamıştım.
Ben çocuktum ama aklımda silinmeyen o kadar çok anılar var ki, hepsi kırpılmış kâğıt parçaları gibi ruhuma yapışmış zihnimden silemedim. Belki de içe kapanık bir çocuktum sosyal olamadım renkli düşlerim zevkli hayatım olmadı.
Şimdi de içimde ki o çocuk büyümedi ama sahip olamadıklarının hepsine sahibim. Oyuncaklarım olmadı ama en güzel oyuncaklarla büyüdü çocuklarım, onlarla çocuk oldum, oynadım. Oyuncağı olmayan çocuklara oyuncaklar aldım.
Harika çocuklarım, evim, arabam çevrem var, ben hâlâ o eski çocuğum geçmişi ile yaşayan. Çocuklar çok şeyi görür, hisseder ama büyükler inanmaz diye bazen de susar.
