ÇIKMAZ SOKAK
Çaresizlik sarmış bedenimi, çıkmaz bir sokakta sıkışıp kalmışım.
Önümde duvar, arkamda kapanmış demir parmaklı kapılar.
Çıkış yok zinhar, özgürlük çarmıha gerilmiş, umutlar uzak.
Gelmeyin üzerime gölgeler köşeye sıkışmış kedi gibiyim, tırmalar geçerim.
Geçerim de, biri kulağıma fısıldar;
- Hala umut var!..
Çıkmaz sokak evlerinin güzel çiçekli cam kenarları, hani nerede? Fesleğenler, hanım elleri, begonyalar sessiz sedasız mezara dönmüş saksılar…
Açılmıyor pencereler, kapılar. Çıldırtan sessizlik kaplamış dört bir yanı, çiçekten düşen yaprağın sesi, tırmalar kulağımı.
Serpme ağa takılmış balık gibiyim, ne yana dönsem hapis, benim gibi mahkûmlar, param parça yürekler, çırpınışlar nafile. Çırpındıkça daha fazla bağlanır, ağ denilen illete.
Biri kulağıma fısıldar;
- Hala umut var!..
Cenin pozisyonunda, ellerim bacaklarımın arasında kıvrılıp kalmışım, sokak lambasının altında. Yitip giden yıllarım aldanmışlıklarım,
zik zak çizen yaşam yollarım.
Nerede kaldı "Seni seviyorum" diyen kadınlarım, dostlarım, arkadaşlarım…
Her biri; bir parça koparıp aldılar köpek balığı gibi, parçaladılar bedenimi, her şeyimi aldılar ama ruhum benim.
Tamam her şey bitti dediğim anda, yine biri kulağıma fısıldar;
- Halâ umut var!..
Ben haklıyım; olsa da yanlışlıklarım, yok benim pişmanlıklarım, keşkelerim;
dik duruyorum fırtınaya, tipiye doluya.
Gönül kuşum ayrılıyor; kanatlarına yüklemiş kalbimin kırıntılarını, saça saça gidiyor sıcak diyarlara, belki dönecek önümüzdeki bahara!
Ve hala umut var, bir gıdım olsa da...
