ÇAYIMIZ FOKURDASIN SOBANIN ÜZERİNDE
Hangimiz çizmedik resim defterimize bir ev, yanından geçen bir dere...
Sonra çam, gürgen, meşe, söğüt ağaçlarını...
O evin bacasının dumanı tüterdi. Bahçesinde tavuklar bir köpek kulübesi vardı. Çevresine tahta çitler yapılmıştı.
O zamanlar yaptığımız resim şimdilerde hepimizin hayali oldu. Şehrin kalabalığından bunaldık. Hayat şartları yordu. Huzurun her zerresini arar olduk.
Belki deresi yok ama eşimin Ege’de bir köy evi var. Bahçesine üç dört ağaç zeytin diktiğimiz; erik, incir ve güller...
Bazen sıkıldığımda yazın gidiyorum. Akşam o kadar güzel oluyor ki sessizliğin huzuru, çayımı yudumluyorum. Rahmetli görümcem cennete çevirmiş bahçeyi. Her köşesinde el emeği ve birlikte geçirdiğimiz onca anılarımız...
İnsanı hayalleridir yaşatan... Hayaller bittiğinde ömür de biter. Şehirlerde akşam saat dokuzdan sonra kimse kimseye gitmez. Ama köylerde öyle mi? Gecenin bir yarısı bile komşular birbirine gider. Çaylar içilir kahkahalar eşliğinde, içeri hiç girilmez bahçelerde...
Ben hiç öyle güzel resimler yapamadım, ama çok isterdim resme de yeteneğim olsun. Benim biraz da olsa yeteneğim, şiireydi.
İşte ben de o kulübe evi, dereleri, ağaçları şiirlerle anlattım.
Galiba yaş kemale erince daha çok huzura ihtiyaç duyuyoruz. Toplayıp tası tarağı gitsek. Şöyle yeşilliklerin olduğu derelerin şırıldadığı sakin yerlere.
Bahçeye domates, biber eksek. Şehrin kalabalığından sıyrılıp sakince yaşasak pür telaşsız.
Elimizdeki fırçayla resmetsek huzuru. Her yere yaysak.
Hayatımızın gri renklerine maviler, yeşiller, sarılar katsak.
Sıkıldığımızda, darlandığımızda bir dere kenarında dinginleşsek.
Gün boyu yaşadığımız sitresten arınsak.
Tualden hayallerimize yansıyan o resmin verdiği huzuru yaşasak ömrümüzün geri kalan günlerinde.
Baki kalan ömrümüz son bulmadan.
Geri kalan bir kaç günümüzü de güzel geçirmek bizim elimizde...
Tütsün huzur evimizin bacası. Tencerede kaynasın bir kap yemek. Çayımız fokurdasın sobanın üzerinde, içelim huzurla.
