ÇALSIN DAVULLAR
Emin Bey, başında kasketi, yaşına rağmen dik duruşuyla, hafif bir rüzgarla dalgaların melodisine kapılmış, sahilde yürüyordu. Düşünceli bir ifadeyle, uzaklara dalmış gibiydi. Gözlerini denizde kaybetmiş, anılarla dolu bir dünyaya adım atmıştı.
Birden yanından el ele tutuşmuş bir çift geçti. Gençliğe dair anıları hatırlattılar ona; “Ah, Fatma," diye mırıldandı içinden; "Ne çok sevmiştik bir zamanlar."
Fatma da onu seviyordu, ama o da bir o kadar genç ve umutsuzdu. Emin, henüz liseyi yeni bitirmiş, işsiz ve geleceği belirsiz biriydi. Üniversite okuma hayali kurarken, gerçekler onu sertçe tokatlamıştı. Annesine ve kız kardeşine bakmak zorundaydı. İkisi de geleceğe dair pek umutlu değillerdi, ve sonunda Emin, şehirde bir iş bulunca kasabadan ayrılmak zorunda kalmışlardı.
Başlangıçta mektuplaşmışlardı, ama zamanla mektuplar arasındaki sıklık azaldı ve sonunda Emin, Fatma'dan hiç haber alamadı. Fatma’yı babası zorla zengin bir ailenin oğluyla evlendirmişti.
Yıllar sonra, oturduğu bankta, yanına oturan yaşlıca bir kadının yüzüne baktığında, aniden kalbi hızla çarpmaya başladı. O kadın, Fatma'ya çok benziyordu. Gözlerine inanamıyordu. Yıllarca denize, Fatma’nın gözü diye bakmıştı, saçları kırlaşmış, mavi mavi bakışı aynıydı.
"Fatma Hanım mı?" diye sordu heyecanla.
Kadın, Emin Bey'in yüzüne baktı, bir an düşündü ve gülümsedi; “Evet, ben Fatma. Emin Bey, bak şu kaderin işine. Geçen gün seni yine burada, uzaktan görünce hemen tanıdım. Bugün tekrar geldim, içine doğdu sendin ve ben seni hiç unutmadım."
Emin'in yüreği, yıllar önce biriktirdiği hasret ve özlemle dolup taştı. İki eski sevgili, yıllar sonra tekrar karşılaşmışlardı. Artık, hiçbir şey eskisi gibi değildi. Birbirlerine bakarken, o eski duyguların hala canlı olduğunu hissettiler.
Fatma, evlendiği zamanları anlattı. Evlenmiş, bir çocuğu olmuştu ama kocası hastalanmış, ona yıllarca bakmıştı; “İyi bir adamdı rahmetli, fakat ona aşık olmadığımı bildiği halde hiç üzmedi beni. Evlendiğimde herkes ne mutlu sana , zengin bir aileye gelin gidiyorsun, demişti. Ama bilmiyorlardı davulun sesi uzaktan hoş gelir. Ben seni severken nasıl mutluluk hayalleri kurabilirdim”
Emin, ona hala aşık olduğunu fısıldadı; “Fatma, seni asla unutmadım.” dedi; "Bu yüzden evlenmedim, hep bir gün kavuşacağımızı hayal ettim.”
Fatma, mutlulukla gülümsedi; "Emin Bey, seninle düğünümüzü hayal etmiştim. Davullarla, zurnalarla... Ne dersin? Şimdi gerçekleştirelim mi bu hayalimizi?"
Emin beyin, gözleri mutlulukla parladı; “Elbette, Fatma Hanım," dedi gülümseyerek; "Artık, hiçbir engel yok aramızda. Davullar çalsın, zurnalar çalınsın! Biz yine bir aradayız ve bu kez inşallah kalan ömrümüzün sonuna kadar."
Ve bir ay sonra, Fatma Hanım’ın kapısında davullar, zurnalar çalındı. İki sevgili, yıllar sonra tekrar bir araya gelmişlerdi. O an, davulun sesi hem yakından hem de uzaktan hoş geldi. Bir zamanlar yarım kalan hikaye, ilerleyen yaşlarına rağmen, sonsuz bir aşkın başlangıcıydı artık.
