BİRAZ NEZAKET
Hasret kaldığımız hitap şekillerini, asalet çağrıştıran “merhaba efendim”, “nasılsınız?” türündeki sözleri duymayalı uzun zaman oldu.
Kısa konuşur, hızlı yaşar olduk. İyi de o güzelim kelimeleri kısmak niye? Hiç bir şeyden tasarruf etmiyoruz, kelimelerden ettiğimiz kadar; “selam” diyene “slm”, “nasılsın” diyene “iyi”, “Allah’a ısmarladık” ya da “hoşça kal” diyene “by” ya da “hadi gittim” diyoruz.
Küçükken Ayşe Hanım Teyze; “çocuklar” diye çağırdığında hepimiz yarışır; “Bana bir ekmek, bir kilo da şeker alır mısın?” dediğinde para üstünün bizim olacağını bilirdik.
Ahmet Bey Amca’nın yolunu gözlerdik işten geliş saatinde. Elindeki alışveriş torbalarına yapışıp; “Ben taşıyım, yardım edeyim.“ diyen şanslının ödülü ya şeker olurdu ya gazoz.
Hitap şekilleri dedik ya; bütün teyzeler “hanım teyze”, amcalar “bey amca” idi. Asla Ayşe Teyze, Ahmet Amca demezdik. Onlar da bize; “güzel kızım”, “hanım kızım”, “bey oğlum” diye seslenirdi…
Ah! Bir de herkesle ne de aşırı samimiyiz; arabanın biri geçenlerde yaşlıca birine çarpıyordu neredeyse. Araç sahibi çıkardı başını camdan; “Ne işin var bu yaşta sokakta?” diye bağırdı utanmadan...
Dün akşam bankadayken içeri bir genç kız girdi; “Ya, sıranı bana verir misin?” dedi. Baktım, “Tanıyor muyum?” diye. Hayır, tanımıyorum. “Sıranızı bana verebilir misiniz?” dese hiç tereddütsüz verecektim. Fakat üslubu hoşuma gitmediği için vermedim sıramı tabi…
O küçücük “siz” kelimesi, insan ilişkilerinde bir sınırdı. “Hop, orda dur.” der gibi…
Sahi, “nezaket” neydi?..
Şimdilerde çok moda, herhangi bir şeye üzülenler; “Aman salla gitsin!” diyor. “Üzülme!” demekmiş. Ben de bu modaya uyarak kısa bir şiir yazayım bari affınıza sığınarak:
Şu salıncakta ben olsam
Dünya beni sallasa
Ben kimseyi sallamasam
Editör: Hamit Gözümoğlu
