BİR KESE UMUT BORCU
Merhaba ben Filistinli bir çocuğum. Bizim buralarda büyümez çocuklar. “Vurulurlar…” Bombaların ve füzelerin arasında her gün kimimizin eli kopar, kimimizin bacağı; kimimizin yüzünde, vücudunda harita misali bomba izleri oluşur…
Güven nedir? Bilmeyiz biz.
Güven ile “korku ve öfke” duyguları yer değiştirmiştir bizlerde. Terk edilmiş coğrafyamızın kaderidir bu. Toprak kokusu, çiçek kokusu pek bilmeyiz; burada ceset yığınları, ceset kokusu salar…
Geçenlerde bir gazeteci abi geldi. Röportaj yapıyordu. Mikrofonu bana da uzattı. “Merhaba ufaklık, baban sağ mı?” diye sordu. Malum burada çocuklar ya yetim, ya öksüz, ya da anne ve babalarının ikisi de vefat etmiş. Bu artık bizim için doğal bir durum. İsrail tarafından yıllardır işgal altında tutuluyoruz.
Gazeteci abiye, üzgün bir ifadeyle; “Babam öldü.” dedim. Gazeteci abi; “Öldü denmez, şehit oldu denir.” dedi. “Pekiyi abi.” dedim. Annemi de sorunca; “Annem şehit.” diye cevap verdim. İster istemez gözlerimden yaşlar döküldü. Hem yetim, hem öksüzdüm...
Gazeteci abi; “Üzülme, ağlama; sen bir şehit çocuğusun, müjde sana!..” dedi. “Ama abi insan yine de üzülüyor, özlüyor sevdiklerini.” deyince sustu; başımı okşadı, benden gözyaşlarını gizlemeye çalışarak...
Ben çocuktum ama ağlamaya hakkım yoktu, çocukluğum çalınmış iken... Şanslı da sayılırım birçoğuna göre, hayatta olduğum için… Hayattayım, ama yaşamak bu olmamalı?..
Çok üzülüyorum. Çünkü dünya burada yaşanan drama sessiz, en çok da Müslüman din kardeşlerimiz sessiz… Biz; ilk kıblemizi, bu kutsal toprakları korumak pahasına öldürülürken, kaderimize terk edilmişiz…
Pekiyi, biz masumların suçu ne? Bizim kaderimiz sadece füzeler, bombalar arasında yaşama direnmek olmamalı? Sürekli öldürülme, yakınlarını kaybetme korkusu nedir? Siz bilir misiniz ki?..
Bizim üzülmeye bile hakkımız yok. Gönlümüzce oyun oynamaya hakkımızın olmadığı gibi… Ben çocuğum, benim elimden bir şey gelmiyor. Sadece olanı, biteni izliyorum…
Gözümün ta içine baksanız, orada sadece “korkunun ve öfkenin” resmini görürsünüz. Açlık, susuzluk ve yokluk hâkim buralarda. Her saniye “bir bombanın gelip bizi sevdiklerimizden ayırması” endişesiyle uyanıyor ve öyle de yaşamaya devam ediyoruz…
İsyan etmiyorum. Biliyorum ki Allah her şeyden haberdar, gün gelecek zalimlerin de cezasını misliyle verecek. Ne demişler; “Zalimler için yaşasın cehennem…” Ancak siz de elinizden geleni yapsanız, daha iyi olmaz mı?.. Biz de diğer çocuklar gibi güvende olmak, sevgiyle büyümek istiyoruz. Ama bizim bu hakkımız, zalimler tarafından elimizden alınıyor…
İnsanın umudu ağlar mı? Ağlıyor işte… Biz de Rabbimizin yardımını umut ediyoruz. Öldürülmemek, sevdiklerimizle birlikte huzurlu ve mutlu bir şekilde yaşamak için…
Bizim gözlerimizde “öfkeli bir umut” var. Biz, Filistinli çocuklarız. "Hey dünya, yeter artık boz sessizliğini, seyretmekle yetinmeyin!" Vebalini ödeyemezsiniz, bu suskunluğunuzun…
Bize bir umut borcunuz var. Sorsanız şimdi; “Bir kese altın mı, bir kese umut mu?” diye; bizim altına değil, “bir kese umuda” ihtiyacımız var… Hani bizlere mektup yazmışsınız ya, işte bu mektup da size cevap olsun…
Şimdi soruyorum size; “Bir kese umudu; susarak, olayları haberlerden izleyerek, ‘Yaşananları kınıyoruz.’ diyerek mi vereceksiniz?..” Bilmez misiniz? “Haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytandır…”
Pekiyi mahşer gününde, hepimiz Allah'ın huzurundayken sizi kim koruyacak? Gözlerimizdeki yaş ile birlikte umutlarımız da her gün, her dakika akıyor iken…
Ey, vicdani bağlanmışlar!..
Ey, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın!” diyenler…
Ey, “hakikat” deyip, mazlumun yanında yer almayanlar…
Biz ölürken, “umut borcunuzu” ve “büyüme hakkımızı,” bu korkunç zulüm karşısında sessiz kalarak mı ödeyeceksiniz?..
Editör: Hamit Gözümoğlu
