AYRILIK
- Hayır, diyor kadın. Artık birlikte olamayız. Yolumuzu ayıralım.
Erkek suskun. Sırtı Ona dönük, pencereden dışarı bakıyor. Camdan karşı apartmanın üst üste binmiş evleri görünüyor. Her katta ayrı bir yaşam devamda. Camlarında perdeler çekik. Bu perdeler ardında "Kaç aile bizim gibi?" düşüncesi gelip beyninin içinde dönüyor, dönüyor:
- Ayrılalım.
- ...
- Olmuyor işte. Kaç kez denedik, geldiğimiz nokta aynı.
- ...
- Eşyalar sende kalsın. Ben annemlerle kalırım. Sen memleketine işin nedeniyle dönemezsin. Burada kaldığın yerden devam edersin.
- ...
- Ben şirketin avukatı ile görüşürüm. Kısa zamanda ayrılırız. Bizim çõküşümüz altında kalacak çocuklar da yok.
- ...
- Valizlerim hazır. Birazdan taksi gelecek..
- ...
O sadece susuyor. Dünlerden bu güne nasıl geldiklerini düşünse de getirip bir yere oturtamıyor. Suçlu kim? Kendisi mi? O mu? Ne fark eder ki sonuç bu. Başını camdan çevirmeden valizlerini taşıyıp kapı önüne çıkardığını hissediyor. Gidip gelmeler vestiyer önünde bitiyor. Askıdan manto alınıp giyiliyor, çanta alınıp takılıyor, ayakkabılar giyiliyor:
- Hoşcakal. Belki bir kaç eşya için tekrar gelebilirim. Anahtarlarımı buraya bırakıyorum. Gelmeden seni ararım..
- ...
- Hiç olmazsa bir güle güle deseydin.
- ...
Kapı çekiliyor. Kapının bıraktığı ses çığ olup üstüne düşüyor. Bomboş salonda ağır ağır dönüyor. Eşyalar anlamını yitirmiş, içerdeki hava vakumlanmış.. Nefes alamıyor. Pencerenin kanadına uzanıp açıyor. Dış havayı içine çektikçe çekiyor.. Şu karşıdaki evler... Onlardan kaçının kapısı çekilip gidilindi... Susmak yırtıldı:
-Tek ayrılan biz değiliz.
Sık sık tekrarlıyor.
-Tek ayrılan biz değiliz!
...
