SONU YOK BİLİYORUM
Kaç kez vuruldu yüreğim orta yerinden,
Kaç kez kırıldı göğüs kafesim,
Kaç sürgün yedi gözlerim gözlerinden.
Hangi yerim prangalanmadı ki;
Bu vefasız sevdayla.
Paslandı zincirleri gönlümün,
Gittikçe daraldı parmaklıkları ömrümün.
Arttıkça vefasıza hasretim,
Dağlandı yüreğimde sevgim.
Maviyi unuttu gözlerim,
Umutlarımı çürüttü özlemim.
Yorgun yıllarıma demledim çayı;
Oh bir keyif, bir keyif ki; sorma gitsin!
İçiyorum demli demli yokluğunu,
Boşluğunu yudum yudum dolduruyorum yüreğime...
Vur patlasın çal oynasın dercesine, sürgün yemiş anılarıma.
Oyna gitsin diyorum kendime...
Güneşin gözlerime değmeyen ışığına,
Yüzüme gülmeyen mutlulluğa,
Birer birer sönen umutlarıma,
Sende mühürlenen hatıralarıma oyna diyorum,
Duymuyorsun feryadımı nasıl olsa.
Arlanmaz, uslanmaz mı hala hislerin,
Çekilen bunca gamdan, kederden sonra?
O zaman as dar ağacına kalbini,
Kumrular konmasın dallarına.
Aşkım celladı olsun nasır tutmuş yüreğinin,
Sonu yok anladım, belli ki; böyle kapanacak bu perde.
Öyleyse oyna yüreğim;
Oyna zembereği bozuk hayata en son rolünü de...
Vur patlasın çılgın yalnızlığım,
Düm teke teke...