YAZDIKLARIMDAN BİR ÇIKARIM VAR
Yazdıklarımdan bir çıkarım var. Yok, yok öyle para pul değil. Çok şükür kendi unumda, yağımda kavrulup gidiyorum.
Yazdıklarımdan bir çıkarım var. Tedavi oluyorum. Ruhumu şifalandırıyorum.
Bir zamanlar ruhumun derinliklerinde para kumbarası gibi bir kumbara vardı. Haksızlıklara karşı hiç sesimi çıkarmazdım. Sıkıntılarımı, kırgınlıklarımı, üzüntülerimi içimdeki bu kumbaraya atardım. Bazen öyle olurdu ki, birike birike şiştim dersiniz ya öyle şişerdim.
Ruhumun çeperleri fazla şişmiş balon gibi gerilirdi. Son bir damlayı alamayacak kadar dolan bardak gibi taşardım. Ağızından hava kaçıran balon gibi oradan oraya savrulup, son nefesime kadar sürüklenirdim. Şimdi Annem’in hep söylediği gibi; “İçime atacağıma söylüyorum. Karşı taraf düşünsün“ mottosunu edindim. Karşımda muhatap bulamazsam eğer kâğıdı kalemi elime alıp içimdeki balonun gerginliğini alıyorum.
Yazdıklarımdan bir çıkarım var. Ruhumdan kopup kar taneleri gibi dingin havada süzülen kirlilikleri kalemimle kağıda aktarıyorum.
Sonuçta herkes önce kendi çıkarlarını düşünüyor. Ben karakterim gereği hiç yalakalık yapamam, yapsam da, elime yüzüme bulaştırırım. Zaten seviyemi de düşüremem. Artık herkesi ve her şeyi Allah’a havale ediyorum. O bilir ne yapacağını.
Diğer taraftan bakarsak, mutlu anlarımı sanki fotoğraf çeker gibi kağıda aktarıp, anı sonsuzlaştırıyorum. Şükür defterime sahip olduklarım ya da olamadıklarım için şükür cümleleri yazıyorum. Okuduğum kitaplardaki anlamlı ve güzel cümleleri başka bir deftere yazıyorum. Bazen dönüp dönüp okuyorum. Bazen de radyodan şarkı tutar gibi bu defterin rastgele bir sayfasını açıp yazdıklarımı okuyorum.
Ben, yazarak içimdekileri tane tane döküyorum. Her yazdığımla ruhumun yavaş yavaş şifalandığını hissediyorum.
Yazdıklarımdan bir çıkarım var.
Ben, ben oluyorum.
