YAĞMUR DAMLASI
Yağmurla gelen mutluluk...
Üşüyor yağmur damlalarında kır çiçekleri.
Her yağmur damlası vuslata dem vuruyor.
Mahşere at koşturan süvari atlarının nalınları ezerken çayırları, tatlı bir tebessümün iç sesinde doğa.
Duygular meclisine sunuyorum tezimi, antitezler buram buram aykırılık kokuyor.
Bir tatlı tebessüm beliriyor yüzümde gerçeklere inat.
Her tezde bir muamma, senteze ulaşamamanın hayal kırıklığı yüzlerde.
Gözler yalan söylemiyor, her duygu gözlerde ağlamaklı veya neşe dolu.
Sorgun cümleler yoruyor aklımı, yine gözlerde yılgınlık.
Sonra bakıyorum pencereden dışarıya, gün akşama kavuşurken, ağaçta bir kumru sesleniyor.
Yagmur sonrası bir sessizlik bu.
Gökyüzü kurşuni kara, toprakta özümsediğim vuslat.
Bir poyraz rüzgarı, ferah bir düzlem, dairesel döngülere kapalı.
Ellerim yapışkan bir hal alıyor, neye tutunsa yapışacak gibi.
Sevgi bulutları yağmuru getirip bıraktı ya toprağın üzerine.
Mutluluğun yeryüzüne eşit dağılımını yapan yağmur bulutlarını okşamak istiyor ellerim.
Çöl tufanlarında yanıp kavrulan yüreğimde aldı nasibini yağmur damlalarının mutluluğundan.
Huzura erincin mutluluğu uğruyor göz bebeklerime.
Şimdi mutluluğun anahtarı yorgun ellerimde.
Yanan küllerimi savurun rüzgâra gam yemem artık.
