VAKİT GEÇ OLMADAN
Herkes payına düşeni aldı hayattan.
Azdan az gitti, Çok gitti,
Çoktan...
Bir türlü,
Bıkmadı insanlar
Daha fazla kaybedeceğini,
Kazanmaktan..
Yiyemeyecekleri kadar yiyecek depoladılar.
Giyemeyeceği kadar elbiseleri dolaplarına doldurdular.
Evlerine adım atamayacak ,kadar eşya koydular.
Kendilerine böyle daha mutluyum diye pembe yalanlar uydurdular.
Mutlu olamadılar.
İnsanlardan soğudular.
Hayvanlar ile arkadaş oldular.
Onları da kendine uydurdular.
Kafasını telefonlara, soktular.
Dünya avuçlarımın arasın da diye avundular.
Her şeye çabucak ulaşınca özlemeyi unuttular.
Dostlarına bu aralar çok işim var diye mazaret uydurdular.
Kaliteli yalnızlığım var diye herkese hava attılar.
Eskimiş eşyalarına bile vefayı unuttular.
Çok zamanı varmış gibi,
Zamanı bozuk para gibi harcadılar.
Doymadılar.
Yedikçe de daha çok aç kaldılar.
Hazır bilgi ile,her şeyi biliyorum sandılar.
Okudular ama anlamadılar.
Gördüler, ama hafızasına kazımadılar.
O kadar bilgi havuzundan ıslanmadan çıktılar.
Devre mülk hayatlar kazandılar.
Kazandıkça, daha da fazla kaybettiler.
Umutlar topladılar.
Ceplerine doldurdular.
Her gün biraz daha fazla, cepten yediler.
Hırslarına kurban gittiler.
Kibrine yenildiler..
Günü gelenler iş işten geçti dediler.
Günü gelecekler, iş işten geçti diyecekler.
İş işten geçmeden,
Vakit çok geç olmadan..
Kimin, ne kadar fazlalığı varsa,
Kendine daha fazla yük yapmadan,
Atsın lütfen hayatından..
