SÜREYYA BERFE
Anısına, saygıyla…
Yaşanan acılar yüreğini burkuyordu.
Gözlerinde hüzün, içinde üzüntü vardı. Yürek ise sonbaharı yaşıyordu.
Oysa ki, böylesine güzel bir dünya yeşiliyle, mavisiyle, içinde türlü renkleri barındıran, böylesine güzel bir evren, harika bir doğa...
Nefes alabilmek, yaşamak, yaşamak işte…
Güzel insanlarıyla sevgi devşiren, saygı gösteren, sevgiliye, güzel olan her şeye duyulan özlem, aşk varken, gözler ışıl ışıl parlarken, gülücükler yerleşmiş gamzeye özlenenin yollarını beklerken…
Düşen yağmur, toprak anaya can suyu olmuş, başakları doldururken, cennet vatan bizlere bağrını açmış, bayrağımız dalgalanırken, sevgiyle yaşamanın tadı dudaklarımıza yapışmışken…
“Böylesine yaşamak, neyin nesiydi acaba?” diye durup düşünüyordu. Bir yere sığdıramıyordu düşlerini, yorgun yüreğini. Lime lime olmuştu hayalleri, bölük pörçük
Cehalet, aymazlık, üç kağıt, yalanlar, türlü çeşit yaşamdan kopanlar, koparılanlar, say sayabildiğin kadar. Toplumsal olaylar, yaşanan savaşlar, ölümler, hele çocuk ölümleri, babasız kalan evlatlar içini acıtıyordu. Yorgundu yüreği, çok yorgun. Yorgunluğu bundandı işte.
Dalgın, umutsuz ve umarsızdı olaylar karşısında. Döküyordu duygularını kaleme, okunsun diye. Ama okumak mı, cehalet varken ülkede.
“Sen ne zalimsin, hainsin, öldürensin, dünya”
diye söylenip dururdu.
- Her gün ölüp ölüp dirilmek ne demek bilir misiniz ?
- Sabaha gözünüzü umutla açıp, nasıl öldürebildiniz?
- O pembe düşlerin katran karası olduğunu hiç görmediniz.
- Nasıl bir çağ bu? Sorarım, benden, bizden ne istediniz?
- Hissettiniz mi çektiklerimi? Anaların acısıyla yandığı mı?
- Evlatların; ‘babam babam’ diye acıyla ağladığını
- Bunların verdiği acıyla, yandığımı ne bilirsiniz?
- Yatağa aç yatan evladın açlığını, onun acısını yaşayan annenin feryadını, babanın yüreğine inen gözyaşlarını hissedebildiniz mi hiç?
Evet!
Her gün ölüp ölüp dirilmenin ne demek olduğunu bilmez, görmezsiniz . Duymadınız ki, hissetmediniz yaşanan acıları. Belki de sizlere hiç dokunmadı ucu. Belki de başkasının acısını hissedebilecek yürek yok, insanlık yok sizde. Ondandır, hiç anlamadınız beni.
Kalmadı artık takat bende. Yüreğim yorgun, gözlerim ağlamaklı, dalıp gidiyorum öylesine, geçmiş güzel günlere. Biliyorum geri gelmeyecek. Onu da bile bile özlem, sevgi, bekleyiş var ya bedende, mümkün mü ki düşünmemek? Ama tüm beklentiler nafile...
Yorgun düşen bedenim, kavuşamadığım hayallerim, cehaletten arınmış bir dünya göremediğim. Artık yolun sonu mu geliyor ne!
Biraz daha hissettir bana ölümü, ben güzel günleri düşleyeyim. Çocukların cıvıl cıvıl sesleri gelsin kulağıma, çiçekler yol boyu açmış olsun. Papatyalar çiğnenmesin hiç olmazsa, rengarenk olsun doğa. Kuşlar sevgiliye serenat yapsın pencere kenarında, uçsun özgürce kanadından vurulmadan. Hiç olmazsa…
Gözlerim açık gitmesin benim!
Ferhan Yeşil
Dünyadan bir eğitimci, bir şair, bir yazar, her şeyden öte, insanların acısıyla yanan bir insan geçti. İyi ki vardın Süreyya Berfe … İyi ki okuduk seni, hemhal olduk şiirlerinle…
Saygıyla… özlemle
