SON BULSUN
Hiç kimse tecellisini bilmedi.
Sevda yağmurlarında döküldü düşlerimiz.
Boyumuzdan büyük aşklar yüklediler,
Acı çekmenin kutsal takvimlerinde.
Kendi iç yangınlarımızda yaktılar bizi.
Sessiz sedasız kül olduk.
Savrulduk.
Ne geceye yar olduk ne umutlarımıza.
Her seferinde,
En masum yerimizden öldük, öldürüldük.
Tükendik.
Düştük birer birer,
Papatya filizlerinin diplerine.
Ne çok dertlerimiz varmış,
Sığamadık.
Sığdıramadık tamahkarlığımızı.
Velhasıl;
Yaşarken insan kadavraları olduk.
Menekşe kokularıyla bürüdük kokuşmuş kalplerimizi.
Yine de,
Şirazesi kaymış homini gırtlak, boş lakırtı,
İnsan şekilleriydik.
Zavallı...
Kırık pirinç tanesi kadar,
Tebessümler peşinden koştuk.
Satılık mutlulukları tercih ettik.
Gerçeklerimizden kaçarken,
Yalanlar ne hoş geldi kulaklarımıza.
Şiirler yazdık,
İçi boş, saatlik imam nikahlı aşklarımıza..
Hadi öyle olsun.
Kadehler kaldırdık.
Batsın bu dünya...
Parayla mutluluğu satın alan
Günleri icat ettik.
Yerse sevgililer günü olmadı
Dünya kadınlar günü.
Neyse.
Suçu gizlediğimiz,
Perdesini çekmediğimiz,
Günahlarımıza diyet olsun.
Picasso, pabucun dama atıldı!
Agatha Christie,
Senin de hayal gücün yetmedi.
Fırçayla çizilen hayatın resmi.
Hayal gücüyle kurulan mutluluk.
Yalanın cahilliğinin
Çekim gücünde anlamını yitirdi.
Din tüccarları çıktı yirmi birinci yüzyılda.
Satılığa çıkmış insan beyinleri,
Buyur ettiler sofralarına.
Küçük çıkarlar,
Homoviyenler içindir.
Oltaya düşen her balık, vakitsiz ölür.
Zaten mesele ölmek değil, ayakta kalmak.
Av olmayacaksın.
Avcıları avlayan bilge olacaksın.
Bilgi aydınlatacak,
Güneşle birlikte gökyüzünü.
Yarınlar mutluluk olacak.
Hayat iz bırakacak,
Bırakacaklara yol olacaksın ki
Kirli siyasetçiler
Cahil beyin avına çıkmasın...
Neticede, son bulsun.
Kefenin cebine gittiği sanılan hırsızlıklar...
