SEN ve BEN
Zaman ve mekan, ya hiçliği kaplayanlar?
Bir beden midir var olan, yoksa ruh mudur?
Bulutlar kararmış, parça parça dökülürken denize. Güneş ışınları fütursuzca bırakmış, dingin ama asi görünüşlü denize. Bir rüya alemindeymiş gibi duruyor, kararsız, esrik hallerdeydi.
Umut her yerde, tıpkı mavi gökler gibi özgür. Zamanda kuşatmış her şeyi, masmavi duruyor gökyüzü.
Martıların özgür çığlıkları, nota nota uçuşan; anda oldukları nasılda belli oluyordu, süzülürken. Bulutlara selam verecek kadar yakın, insanların hayatına çığlıklarıyla dokunan, hayatı bölüşen…
Bir keman mıydı, bulutları yırtan? Zarif ellerde çalmayı bekleyen, sevgiliye doyumsuz nameler gönderen.
Duygularım kabardı, düşüncelerime ulaşmak için; nota nota serpiştirilmiş gibi uçuşuyordu. Bir armoniydi göklerde sükunda dolaşan.
Piyanomun tuşlarını merdiven yapsam, notalarımın taşıdığı müzik kadar ulaşır mı arşa? Ya orada! hangi duyguları geçirecekti harekete, arşın arşın uzakta?
Uçuşan eteğim mi, saçlarım mı? Yoksa duygularım mı özgürlüğe ant içmiş gibi. Müziğim mi kuşlara eşlik eden, ruhum kadar özgür, mavi göklerde?
Çocukluğum koşuyor, geldiğim kıvrım kıvrım yollarda. Bir demet çiçek ellerinde, hınzır gülüşüyle şarkısını fısıldıyor kulaklarına. Heyecanı yüreğimi dolduruyor, hadi koş, kavuşmaya ramak kaldı.
Büyüyor içimde henüz notaya dökülmemiş müzik. Doğuyor özgürlüğüm, tıpkı bulutları aşıp gelen güneş gibi.
Uçun kuşlar, uçun; mavi göklerde süzülün. Özgürlüğe atılan bir imza gibi notalar, düşüncelerimle buluşuyor.
Kızıllık gün doğumunda mı, gün batımında mı? Kaybettiğim yolumu ararken, yönümü çocukluğuma kavuşunca buldum.
Ver elini güzel kız, bak şarkımızı doğa sessiz sessiz dinliyor; bu zamandan geçerken geriye bir imza gibi bırakıyoruz.
