ŞEHİTLERİMİZİN ARDINDAN
Ey, şehidimin ardında kalarak; "baba!" diye haykıran evladım...
Biliyorum, görüyorum, yüreğindeki kanayan, dinmeyecek yaralarını… Benim de, bugün senin gibi, parça parça iyileşmez yaralar açıldı, yüreğimde..
Evden çıkarken "Vatan uğruna" çıktı baban. Vatana kendini siper etti. Şehadete yürüdü.. Ağlama diyemem. Ben de ağlıyorum. Yüreklerde boşlukları dolmayacak, biliyorum. Lakin.. Şehidimin dediği gibi "Vatan sağolsun.."
Sarılsam, gözyaşlarını silsem, bilirim ki yüreğindeki yaraları saramam.. Hep yara sardık. Baştan aşağı yaralıyız. Senin gibi nefes alıp dualar ediyoruz ardından..
Sen ağlama diyemem.. Ülkem ağlıyor, gökler ağlıyor, ben ağlamışım çok mu?
Ah şehidimin anası! Sen ne yüce bir mevkilere ulaştın bilemezsin. Yürek durmaz, hazin hazin kanar. Şehidimin anasına "sabır" desen, zaman kapatmaz. Sen, şehidimin nadide kıymetlisisin
***
Yaraların taaa dışarıdan görünüyor, saramıyorum, bağışla! Yüreğim bugün Arş-ı Âlada, şehitlere gönderdiğim dualarda buluştu yine.. Solmayan çiçekler bile yasta, şehitlerimize boynunu büküp ağladı..
Ben nasıl ağlamam, nasıl yanmam. Dokunamıyorum, yüzlerinden damlayan inci tanelerine. Sarıl bana şehidimin emaneti, sarıl yüreğin serinleyene kadar..
