RÜYA
Gecenin siyah örtüsü; kat kat sıyrılmış, yerini aydınlığa bırakmıştı. Sabaha karşı el, ayak iyiden iyiye çekiliyordu. Az sonra, hayat olduğu gibi akmaya başlayacaktı. Kimi uyandığına sevinecek, kimi üzülecekti.
Hayat gayesi kimini az yorsa da, kimilerini çok yorabiliyordur.
Anlaşılan, Sevda; bu çok yorulanlar kategorisine giriyordu. Kolay mı? Tek başına hayat mücadelesi veriyordu. Kendisini hayata bağlayan kızı Buse olmasa, bu dünyada pek de gözü olmayan biriydi.
Sızlayan dizlerini ovuşturuyordu; gece uyuduğu kadar idare ederdi, ama ağrıyan eklemlerine yeterli değildi Sevda’nın. Sabahları uyanınca kızına bir göz atar, üzeri açık mı, iyi mi diye? Güne başlamak için bir mola ve yapacaklarını bir gözden geçirme zamanıydı. Belki akşama kadar oturmaya zamanı kalmayacaktı.Kızını ve kendini doyurup, yaşatmaktan başka gayesi yoktu.
Nefes alıp vermeden başka, hayat ne işe yarardı? Biraz daha iyi kazansaydı, bir alıp veremediği yoktu hayattan. Niçin bu durumdaydı? Kızını nasıl bir dünyada yaşattığını ve nelere maruz kalacağını bilmeden, sorgusuz sualsiz yaşıyordu.
Canından çok sevdiği kızı hala uyuyordu, masum yüzü ne de güzel görünüyordu. “Sonsuz maviliği anımsatan mavi gözleriyle Işıl Işıl bakar uyanınca, canım kızım benim. Yarın doğum günü; canım yavrum, kızım benim için Allah’ın bir lütfu, bir armağanı. Ama ben kızım için nasıl bir doğum günü hediyesi alırım, hiç bilmiyorum!”
Merdiven temizliği, ev temizliği elinden geleni yapıyor; karınlarını doyurup, evin kirasını ödeyebilmek için. Eşi bırakıp gittiğinden beri, tek başına hayat mücadelesi veriyordu.
Sabah olmuş, güneş ışınları sıcacık sarmıştı her tarafı. “Bütün kemiklerim sızlıyor, bitkinlikte cabası. Yaz geldiğine öyle seviniyorum, doğal gaz faturaları ve diğer faturalar belimi büküyordu. En azından bir fatura eksik öderim.”
Eşinin kendini ve kızlarını terk edişi aklına geldi. “Gittiğine niye üzülmüşüm bilmiyorum! Belki daha fazla çalışıyorum ama kafam daha rahat, evimize huzur geldi.”
Bugün temizliğe gittiği evde dalgın, ruh gibiydi. Kira zamanı gelmiş, kızının doğum günü yarındı. “Ne alabilirim? Çok istediği bebek var ama, param yeter mi? Geçenlerde etiketini görmüştüm, boyumu aşan bir ücreti vardı.” Kalan işini düşünceler içinde bitirdi. İçinden çıkamadığı düşünceleri, bütün enerjisini alıp götürmüştü.
Kızı, Buse ile yemeklerini yerken; kızının anlayışına hayran kaldı, annesinin zor durumda kalmaması için doğum gününden konuşmaktan kaçınıyordu. Bu durum canını çok acıtıyordu ama, kızıyla güzel zaman geçirmek için, son enerjisini sarf ediyordu.
Sevda, mırıl mırıl sesler çıkararak bir yanından diğer yanına dönmüştü, uykusunda. Bu güzel elbiseyi ne zaman almıştı? bilmiyordu, ama ne kadar güzeldi. “Bu kadar güzel elbiseyi hayal edemezken, rüyamda bile göremem; çok güzelmiş, kendime çok yakıştırdım.” Kıkırdadı, “şimdi gidip kızıma istediği bebeği alayım; hazır dışarda kutlayabiliriz, daha mutlu olur eminim.”
Cüzdanında kredi kartı ve miktarını bilmediği çok para vardı. Kızının elinden tuttu, alışveriş merkezinde işini bitirdi. Kızına fark ettirmeden hediye paketini hazırlattı.
“Burada işimiz bitti, şimdi de bir pastaneye gidelim.” Pastalarını yediler, sıra hediye paketini vermeye gelmişti. Daha hediyeyi görmeden, hediye paketinin kendisine verilmesi nasılda mutlu etmişti. Yanakları mutluluktan al al olmuştu.
“Allah'ım, kızımı böyle mutlu görmek ne güzel.” Hemen uyandı; kızına baktı, şaşkın bir şekilde etrafa baktı. Rüyaymış diye hayıflandı. “Ne olacak, ‘aç tavuk, kendini buğday ambarında sanırmış’ ben de kendimi varlıklı görmeye ne kadar hevesliymişim.”
