RAMAZANLAR DEĞİŞMEDİ BİZ ÇOK DEĞİŞTİK?
Nedendir bilmiyorum amma velakin her zaman, hasret hep hep eskiye oluyor.
Ne zaman ramazan gelse, ne zaman bayram gelse ah nerede o eski ramazanlar ah nerede o eski bayramlar demekten geri kalmayız.
Saygının tükendiği sevginin can çekiştiği vefanın fizana sürgüne gittiği bu zamanda yine bir ramazan arifesindeyiz.
Eskiden ramazan ayı geldiğinde komşular ve akrabalar arasında karşılıklı davetler olur, birlikte iftar yapılırdı. Böylelikle, her gün bir evin sofrası zenginleşirdi. Şimdi ne yazık ki, artık ramazan geldiğinde eskisi gibi insanlar birbirini davet etmiyor ve komşuluk ilişkileri de zayıflamış değil bitmiş gibi. İşim çoktu durumum iyi değildi vaktim olmadı gibi havadan sudan bahaneler ile ağırlamalar ziyafetler mazide kaldı.
Şimdi herkesin nefsine yaşadığı zamanlardayız. Herkes Rabbena hep bana tarzında yaşıyor. Koca ramazanda ne gelen olur ne de giden herkes kendi sofrasında bir kaşık sallayanı görmeden ramazan gelir geçer.
İşin ilginç tarafı da o dur ki, senelerden beri hep ola gelen bir şey var! Mübarek ramazan gelip varmadan daha ayak sesleri duyulmaya başlandığında önce fırıncılar baş kaldırır ve; “Ramazan pidesine zam isterük” derler.
Beri tarafta ramazanda herkesin kendisine inandırdığı bir şey var < Tahin pekmez olmazsa oruç zor geçer> teranesiyle bakkallar şimdi bakkal yok o süper marketler zam deyü deyü arzı endam ederler.
Fırıncı, bakkal zam ister de, kasaplar onlardan geri kalır mı? Onlar da biz de zam isterük diye kılıçlarını çekerler.
Manav takımı da onların ardı sıra zam kervanına katılırlar.
Bunları her sene maalesef yaşadık ve bu sene de, geçenler yıllardan farklı olmayacak.
Bakkal lafın gelişi süper ve hiper marketler var, kasap, fırıncılar koca yıl sessiz sedasız dururlar tam böyle mübarek ramazanı şerif gelip vardığında onlarca<mübarek ramazan zamları> başlar.
Söz geldiğinde, yüzde doksan dokuzumuz; “Elhamdulillah Müslüman bir ülkeyiz ve biz de Müslüman ülkenin Müslümanlarıyız” diye kasıla kasıla gezer dolaşırız.
Ama ne gezer bu mübarek ramazan zamları adeta bizim ülkemizde sanki gelenekselleşmiş gibi hala sürüp gidiyor.
Toplum olarak çok acımasız, çok zalim, merhamet duyguları dumura uğramış maalesef hepsi olmasa da birçoğumuz üzülerek söyleyeyim böyle olmuşuz..
Her zaman fırsatı ganimet bilen, her acıdan pay çıkaran, her afette afet zenginlerinin çıktığı vicdansız merhametsiz menfaati ilah addeden insanların çoğunlukta olduğu bir toplum olduk; ne kadar üzücü!
Deprem olur, akbabalar gibi üşüşenler var, pandemi olur, halkın sıhhi gereksinimleri ile alakalı şeyleri fahiş fiyatlarla satanlar çıkar. Yani, bu Allah’tan korkmayan kuldan utanmayan sözde Müslümanlara sorsanız; “Elhamdulillah Müslüman’ım” der!
Müslümanlık; insaftır, merhamettir, kanaatkâr olmaktır. Allah’tan korkup kutlan utanmaktır.
Yani, insanlar da merhamet acıma kanaat gibi duygular kaybolmuşsa siz herkesin başına bir belediye zabıtası ve bir polis dikerek hiçbir şeyi önleyemezsiniz.
Biz millet olarak dini ve milli duyguları, örf adet ve geleneklerine bağlı hakkımızı ve haddimizi bilen bir millettik. Şimdi niye böyle olduk? Zamsız gamsız bir ramazan ve ya ramazanları görmek bize hiç nasip olmayacak mı?
Eski zamanlar dönüp baktığımızda, ramazan ayında esnaflarda tartılarında hile olmazmış. Önceki fiyat ne ise, ramazanda da o fiyat olurmuş. Biri, borcu olan kişinin borcunu ödermiş. Ne borcu ödenen, ne de borcu ödeyen kişi bilinmezmiş.
Herkes, ramazanı huzurla mutlulukla geçirir ve buruk mutlulukla ramazana elveda derlerdi...
Aslında ramazan her yıl aynı ancak bizler günbegün değişiyoruz, ramazan ayının ruhunu, maneviyatını hissedemiyoruz ve eskiye özlem duyuyoruz.
Yine de; “Nerede o eski ramazanlar?” demekten kendimi alamadım.
