PAZARTESİ SABAHINDAN GÜNAYDIN
İnsan hangi dağları aşarsa aşsın, aklı hep ilk takıldığı taşta kalıyor..
İlkokuldayım; ilk kez bir bayram şiir okuyacağım. Öğretmenim sınıfta en güzel okuyan sensin dedi. Hem sınıfta hem evde bolca tekrar tekrar okudum. Yaşıma göre uzunca bir şiir. Nasıl da mutluyum. “Aferin, bravo” kelimeleri havada uçuşuyor. Çok beğeniyor öğretmenim. 29 Ekim aynı zamanda ağabeyimin doğum günü. Evdeki halimi görmelisiniz. Mutluluk, coşku, heyecan yerimde duramıyorum.
Bayram, okulumuzun bahçesinde kutlanacak. Öğretmenlerimiz, öğrenciler ve izlemeye gelen ailelerimiz... Bana göre yeterince kalabalık olacak. Ve ben o kalabalığın önünde şiir okuyacağım.
Tarifsiz duygular içerisindeyim. O sabah nasıl hazırlandım, nasıl okula gittim, nasıl başladı bayram merasimi hiç farkında değilim. Tek şey var aklımda; ''Songül, sen konuşmalardan sonra üçüncü sırada şiirini okuyacaksın.'' Tek hatırlayabildiğim; üçüncüyüm.
Saygı duruşu, İstiklal Marşı, konuşmalar derken sıra şiirlerde. Sayıyorum, 1, 2 ve öğretmenim hazırlan diyor. İkinci çocuk şiirini okuyor. Alkışların ardından üçüncü şiir anonsu yapılmaya başlayınca, gözlerime inanamıyorum. Henüz benim ismim bile okunmadan bir çocuk fırlıyor sırasından. Kürsüye doğru koşuyor ki ok gibi...
Şoktayım, üzgünüm, yıkıldım tabiri caizse. Sunum yapan öğretmen mümkün değil kürsüden ayıramıyor çocuğu. Çocuk o telaşla, o hengameyle bir yandan da şiirini okuyor. Üstelik ezberlememiş, yanlış okuyor, toparlayamıyor. Çocuk şiirini bitirip, kendince keyifli, sırasına geçiyor.
O kadar öfkeleniyorum ki bütün sevincimi çalıyor çocuk. ''Ben de okumak istiyorum şiirimi...'' dediysem de öğretmenim izin vermedi; “'Sen de bir başkasının sırasını almış olursun.'' dedi. Dört gözle beklediğim bayram, fiyaskoyla bitmişti. Halbuki günlerce uğraşıp ezberledim, emek verdim, uçup gitti hepsi bir anda.
O gün bir çocuk yüzünden hiç unutamayacağım hayal kırıklığı kazınıyordu beynime. Bir daha asla bayramlarda şiir okumaya istekli olmadım. Yıllardır her bayram töreninde şöyle bir anımsarım. ''Çocukluk işte '' deyip geçsem de kalbimin ve anılarımın en ücra köşesinde hala buruk keyifsiz bayram günü olarak saklıyorum.
