ÖZGÜRLÜK KOKAN YARINLAR
Kente ne zaman bir bulut düşse
Ortalık acı kokar, üşür zaman
Ayrılıklar, yaralı gönüllere
Bir kıymık gibi batar.
Ağaçlar soyunurken sarıya
Kızıl yaprakları döker eteklerine
Bir ses fısıldar kulağıma umarsız
Yaşam sensiz öksüz kalır.
Erzincan'da gün batıyor
Birazdan tepelere sis düşecek
Fırat Nehri boyunca
Yolunu kaybetmiş bir yavru ceylan
Ürkek bakışlarla gezecek.
Otlar bürümüş Fırat’ın boyuna
Söğütler eğilmiş soğuk suyuna
Ağıtlar yakılmış adına
Kim bilebilir, kim bilebilir.
Yaprak dökümüdür güz ayları
Çevre birer ikişer eksilir
Özgürlüğe susamış yüreklerde
Dayanç toprağa örtünür.
Ihlamurlar yine çiçek açacak
Üzülme!
Sayılı gündür biter
Kışlar da gelir geçer
Giyinir giysisini özgürlük
Geleceğin eteğine sessizce
Yarınları bırakır...
