MOR SALKIMLI GECELER
Mor salkımların üzerine düşerken ay ışığı,
Yıldızlar öperdi geceyi.
Oğlum ne çok severdi penceresine uzanan leylağı,
Şimdi ise taş plaktan yükselir gibi geçmiş hatırlar,
Çatlak seslerin kalan tınıları dolaşır maziyi.
Yıllar sonrasında sıkışmış duvarlar arası,
Küçük çivilerde siyah beyaz fotoğraflar,
Göçmen kuşların ardına takılmış gibi
Birer ikişer gitmiş bütün dostlar.
Demli çaydaki karanfil kokusu, çekilmiyor artık
Hasretin zırhı yaralanmış
Gökyüzü uzaklaşıyor her an
Ne küçük bakkal dükkanları kalmış
Ne de şeker dağıtan yaşlı teyzeler.
Açık pencerelerden sızan kahkahalar susmuş,
Kızıma yaptığım portakallı kurabiyeler,
Diktiğim bez bebekler geliyor aklıma,
Kollarımı kavuşturuyorum, boş kucağıma.
Yine gece oluyor yine süzülüyor ay ışığı,
Sokaklardan gelen telaşın ayak sesleri,
Fabrikadan çıkan, fabrikaya koşan;
Unutulmuş çocukların leylakları kuruyor.
Mor salkımlı bahçelerde beton yığınları
Şimdi sadece gözler, neden! diye soruyor.
Editör: Nevin Bahtışen
