MİNİK GÖZLER
Gözleri uzaklara takıldı bir an...
Uzun uzadıya ufka baktı minik gözler
Bir şeyleri arar gibiydi.
Bir an, bir kaç damla yaş süzüldü gözlerinden
Soğuktan pembeleşen yanaklarına.
Geçmişin hatırası canlandı bir an, minik zihninde...
Babasıyla oyun oynadığı günlerin sevinci
Canlandı zihninde, acılarla boğuşurken
Yeniden o günleri yaşayacakmış gibi
Heyecanlandı bir an...
Derken korkunç bir ses!
Bir bomba sesiyle irkilip geldi kendine...
Daha dört beş yaşlarındaydı, minik yavru babasını kaybettiğinde.
Yürekleri hoplatan korkunç bir sesten sonra
Yere yığılmıştı babası gözlerinin önünde.
Bir çınar devrilivermişti çocuğumsu dünyasında
O gün bu gün,hep korkuyla bakar oldu etrafına.
Her korkunç sesden sonra, yıkılır mı acaba başka çınarlar?
Kahrolasıca hain ve alçak emeller yüzünden.
Kim bilir daha nice minik gözler ufka dikildi
Kaybettiği yürek acısı babasını aramak için.
Masum bakışlı, saf kalplilerin
Göz pınarlarından akıttıkları yaşlar
Irmak olup hüzün deryasına akarken
Zalimleri, alçakları ve de daha önemlisi
İnsanlıktan nasibini alamamış
insan görünümlü esfeles safilin güruhunu.
Hüznün nefes kesici derununda boğup
Etkisiz hale getirecekleri günün
Beklentisine bırakıverdi kendini usülce...
Sonra minik ellerini açtı semaya doğru umutla
Minik kalbinin bütün safiyetiyle kurguladığı duaları
Dilinin döndüğü kadarıyla okuyup yalvardı Rabb’ine:
Allah'ım!..Ey kimsesizlerin sahibi!
Ben yalnız kaldım, kimsesizim!
Sahibi ol, ben sahipsiz kimsesiz kulun!
