KIŞ
Yine mevsim kışa dönmüştü.
Karlı ve soğuk olurdu bizim oralar.
Öyle bir gündü işte.
Ahırdaki hayvanlarımızı şöyle bir hava alması için, bâri evin önüne salalım diye düşünmüştü babam. Öyle de yapmıştı. Hayvanlar birer birer ahırdan çıkıyordu. Dışarı çıkan, karı gören hayvan önce bir afallıyordu, sonra seviniyordu. Karın üstünde değişik hareketler, tepinmeler, yatıp kara belenmeler, bir görseniz…
Anam yukarıdan, evin köşünden seyrediyordu olanları. Kiremitlerin ucundaki buz sarkıtlarını biriniz önce bir sırıkla kırsaydı ya diye seslenmişti. Olur da bir hayvanın sırtına zıpkın gibi çakılıverir diye endişe ediyor olmalıydı.
Karın üstüne kuru yonca bağı da atmıştı babam.
Çoktandır ahırda bağlı olan havanların, ayakları karların üstünde tepinirken açılmıştı. Hayvancağızların nihayet karın üstünde ki kuru yoncaları yemek düşmüştü akıllarına. Gevişlene gevişlene ne de güzel yiyorlardı…
Tavukların kümesi, evin saçağının altına denk gelen yerde duvara bitişikti. Tilkilerden de korunaklıydı. Sesleri geliyordu kümesin içinden, ben de onları salıvermiştim dışarı. Kümesten dışarı çıkar çıkmaz hemen önlerine, çatıdan sarkan buz sarkıtlarının ucundan pıt pıt diye damlayan su oyuntucuklarına yamuldular. Susamış olmalıydılar.
Kümesin dışına salıverilen tavukların önüne, anam yine yukarıdaki köşten, akşamdan çerez niyetine yediğimiz iğde kabuklarını serptirivermişti. Nasıl da koşuşturuyorlardı, iğde kabuklarına…
Kar yine serpiştirmeye başlamıştı, hava birazda rüzgarlıydı. Hayvancıkların, tavukçukların sevinci kısa sürmüştü, soğuktan.
Olsun! Bu kadarı da iyi gelmişti onlara. Zaten çok geçmeden, kendiliğinden ahıra ve kümese yönelmişlerdi.
Ben de odun kırmaya tabii…
Günler kısalmıştı ve akşam zaten gürül gürül yanmakta olan teneke sobanın üstünde daha kestane pişirecektik. Sonra sayıyla bölüşecektik. Hey gidi günler! Kış günleri…Anılarla dolu eski kış günleri…Hangisini anlatsam hüzün çöker üstüme, yaşlandım mı ne?
Çok da severdim o kış günlerini. Dışarıda üşümeyi. Kartopu oynamayı, kardan adam yapmayı.
Mustafa Alanlı
Hakkı bey, o çok güzel çocukluk günleri hatırlattınız. Kalemine ve yüreğine sağlık. Malum bana da Kâzımkarabekir'de yaşadığım yılları yani de 62 yıl öncesini hatırlattın. Diz boyu karın altında evimizin toprak damı ağırlıktan çökmesin diye kar küreği ile o soğuğun altında saatlerce karı kürümekten tut ta, hayvanlarımız üşümesin diye ahırın içinde biriktirdiğimiz tersleri, elimize dirgeni alır karıştırırdık. Oradan çıkan sıcak buhar soba gibi hayvanlarımız ısıtırdı. Hatırlayınca bile sevindim. 1 yıl önce