KİMSESİZ
Gözleri yüreğindeki boşluğa bakıyordu..
Kimse yoktu yakın, yüreğinden başka..
Kendi gibi kimsesizlere ayrılan bu binada..
Ömrü geçiyordu sınırlı üç mekanda..
Etüd odası, yemekhane, yatakhanede..
Dışarda bilmediği, tanımadığı bir dünya..
Düşünceleri karanlık, bulanık bir derya.
Çocuk olamıyordu, büyüyemiyordu da..
Hep sınırlı, hep ölçülü olmalıydı adımlarında..
Sanki hapsetmişlerdi onu buraya..
Dış dünyadaki herkesten farklı yaşantıya..
Buradaki herkes yalnız, tek başınaydı..
Hiçbirinin nazını çekecek kimsesi yoktu..
Bir sebeple bırakıp gitmişlerdi, onu..
Kalabilir misin, diye soran olmamıştı ona..
İçinden katıla katıla ağlamak, geliyordu.
Yoktu, koşup sokulacağı bir kucak..
Çok özlüyordu, eziliyordu yalnızlıktan..
Ona da bir sarılan olmalıydı sımsıcak..
Silmeliydi süzülen gözyaşlarını, öperek.
Bağrına basmalıydı onu içten severek.
Ama yoktu işte.. kimse yoktu, biliyordu..
O, hep dünyanın kimsesizi, yalnızı olacaktı..
Kendi gibi Kimsesizlerin kimsesi olacaktı…
Olmasın anlaşmazlık yürekler arası..
Yıkılmasın çocukların üstüne yuvaları..
Bükülmesin yetim kalan çocukların boyunları..
Dağılmasın yavru kuşların yuvası..
Yıkılmasın canların yaşam mekanları..
Bitirelim ölüm getiren depremleri, yangınları..
Bitirelim acı veren ayrılıkları..
Hüzünden titremesin yetimhane duvarları…
