KEDİDEN ÖZÜR DİLEMEK
Çok incecik bir çizgi var, yürüdüğümüz bu yolda, ruhumuzun ve beynimizin tam orta yerinden geçen...
Şimdi size bir şey anlatmak istiyorum, belki de kötü bir itiraf ve sonrası, ve bir saatlik zamana sığan öykü…
Dün eve geldiğimde, anneannem daha girmeden markete gitmemi istedi, eksikler vs... Çıktım… Yerler buz, jilet sanki, ama dert değil... Marketin önüne bir karton ya da birşeyler sermediklerinden, önündeki fayans ta çok fenaydı... İki elimde iki torba çıktım, yürümeye çalışıyorum ve bir kedi, büyükçe, beyaz...
Onca insan arasında beni seçti sanki, yapıştı bacaklarıma... Ellerim dolu, yürümek zor, ve kedi büyük... Önce sakindim, sonra kedi patilerini dizlerime atınca, bir an korktum, refleksle itekledim onu... Hızlıca kaçtı ve karşı tarafa geçti ve bana doğru, tam gözlerimin içine baktı..!! Ben başladım ağlamaya, öleceğim sanki, vicdan azabından. Çünkü her sabah ceplerime yiyecek doldurup hayvanlara dağıtan, cama yem koyan birinin, hiç yapmayacağı bir şey, bir kediye vurmak..!
Eve ağlayarak gittim, anneannem çok korktu, bana bir şey oldu zannetti... Anlattım kapıdan ve yine ağlayarak çıkıp gittim, elimde bir kap yemek...
Market önünde bir Deniz, "pisi pisi" deyip duruyor. Görmeliydim, ya yaralandıysa benim yüzümden, ya beni affetmezse... Sonra; "miyaav" diye bir ses geldi, yanına gittim okşadım, yedirdim, ve "gerçekten" onunla konuştum... “Korktum” dedim, “bir anda oldu” dedim, “affet” dedim... Tuhaf tuhaf bana bakan insanların gözü önünde. Eve kadar beni takip etti yine ama, en azından bakışı değişmişti. Bense bunu ömrümce unutmayacağım, ömrümce....
Yaşamak bazen, kediden özür dilemek, affet demektir...
Vicdan azabı ise, hayatta ki en ağır yüktür..!
