KAYNANALAR YARIŞIYOR
Hangi kanalı açsam;
“Her kadın önce gelin sonra kaynana. Kaynanalık bir bir töre, bir miras. Kaynanalık bir kurum. Ey kadınlar, kaynanalığın unutturulmasına, kurumun köküne kibrit suyu dökülmesine göz yummayın. Ey gelinler, unutmayın bir gün siz de kaynana olacaksınız.”
Hangi gazeteyi açsam;
“Kaynana gelin omuz omuza.”
“Gelin kaynana meydanlara çıkın.”
Meydanlarda tek eylem;
“Gelin kaynana can cana. Gelin kaynana yan yana.”
Artık benim gelin ve hanım eylemden eyleme. Bekle ki eve gele.
Eylemler çiçek. Polis copları sürgün. Panzerler görevden men. Biber gazının yerini almış lavanta kokuları.
Tv’lerde dizilerin yerini; “Kaynanalar Yarışıyor” almış. Kaynanalar yarışıyor haber. Kaynanalar yarışıyor gündem.
“Kaynanalar Yarışıyor” benim evliliğime mi rast geldi? Hanımı evde ara ki bulasın. Damat dersen benden dertli. İki yumurtayı kıramaz. Dışarıda yemek yese aldığı maaş hanımın kuaför parasına yetmiyor. Olacağı yok, biz de damat kayınpeder dayanışması kurduk, ben yemekleri yapıyorum, o bulaşıkları yıkıyor.
Yemek, bulaşık derken çamaşır, ütü de üstüne eklendi.
Sabah kalkmış kahvaltı hazırlıyorum, hanım bir yandan; “Hayatım, ben makyajımı yapıyorum, şu eteğe bir ütü basıver.’’
Alıyorum ütüyü elime; “Basıver oğlum Osman, eline mi yapışacak.?”
Hanım çıkarken bağırıyor; “Osman’ım, çamaşırları asıver.’”
Asıver oğlum asıver…
“Hayatım, ben çıkıyorum. Yağmur yağarsa çamaşırları toplayıver.’”
Artık dilimde bitmeyen şarkı, türkü;
“Asıver oğlum Osman asıver
Toplayıver Oğlum Osman toplayıver
Osman’ım, hop hop. Osman’ım oy oy.
Osman’ım tencereyi ocağa koy koy
Koy koy Osman’ım koy koy
Oy Osman’ım oy, oy”
Eylemler yerini yarışmalara bırakmış. Gelin, kaynana kanal kanal dolaşıyor, yarışma başvurusu yapıyor.
Gelin, kaynana yarışma başvurusuna gitmemişse evde. Evde dediysem; “Keşke evde olmasaydı” diye sayıklatan evde oluşlar…
Gelin, kaynana yarışmaya hazırlanıyor. Hanımın elinde ayna;
“Ay, gelin, bu gülüş nasıl?’’
“Ay, kaşım aşağı mı bakıyor, yukarı mı ?”
“Ay, gülerken dişlerim gözüküyor mu ?” dese iyi, her iki soruda bir bana emirler; “Çayın yanına pasta kek bir şeyler niye yapmadın?’”
Alışmışım “Yapıver Osman yapıver.’’ demeye. Yapmışım bile.
Sustu mu dersiniz? Nerde?
“Kurutmuşsun.”
“Şekeri az olmuş.”
“Şekeri çok olmuş.”
Hanımın başvurusu kabul olmuş. Hem de, reytingi en bol kanalda.
Bütün sülale yetmedi, bütün komşular, komşuların komşuları da benim evde. Bir yandan hanımı kutluyorlar, bir yandan hanımı süslüyorlar. Aman Allah’ım o ne kutlama, o ne öpüş… Sanırsınız benim hanım “Oscar Ödülü” almış.
Yarışma seyirci salonu tıklım tıklım. İnanın benim düğünümde bu kadar sevenimiz yoktu.
Yarışma başladı. Alkış alkış üstüne. Küfürlere bile alkış. Gün görmemiş küfürler. Saç başa dalışlar. Meydan harbinde bile bu dalışların hiçbiri olmamıştır. Neymiş, hepsi rol icabıymış. Reyting hesabı.
Hanım yarışmada birinci oldu.
Yarışmadan aldığı paradan bana bir takım aldı. Neymiş ünlü olmuş yanına yakışmalıymışım. Doğrusu ben de yarışmaya ısınmaya başladım. Yarışmaları artık ben takip ediyorum; “Hanım, hanım, koş yarışma başladı.”
Benim hanım yine her gün dışarıda. Neymiş ünlü olmuş, modayı takip etmeliymiş, neymiş her gün aynı saç modeli olamazmış. Yapacak bir şey yok, katlanacağız.
Çok geçmeden aynı kanalda benim hanım yarışmacı.
Ne zaman nasıl değiştirmişse önce ismini değiştirmiş sonra başvuru yapmış.
Uykularım kaçmaya başladı;
“Ya hanım tekrar kazanırsa…”
“Ya tekrar ünlü olursa...”
“Ya önce evi, sonra beni değiştirirse…”
