KATIKSIZ SOMUN
Testilerdeki sular herkese dağıtılmış, köşedeki beyaz kerpiç evdeki bacıya verilmemişti. Diğerlerinden farklıydı demek ki?
Aylardır, kapısını tıklatıp; "Bir derdin var mı?" diyen de yoktu. Duvarlara çizdiği, gözünden sakındığı atı yaverden de ses yoktu. Yokluğun içindeki kuru çeşmelerden akansa sadece gözyaşındaki bir damlacık su tanesiydi.
Geceleri gökyüzüm deyip saydığı yıldızların sayısından başka bir şey bilmiyordu artık. Dört bin altı yüz ikiye ulaşmıştı sonunda… Kaç geceden geçen, parlaklığın sayısıydı...
Tarlalarda uyuyan gelinciklerin güneşin yüzüyle uyanmalarını seyre dalan yabancıydı...
Başındaki mor yazmasının kenarında beliren karıncalarda neyin nesiydi? Bir tek onlar mı anlıyordu, yoksa! Bereketin artık kendine de geldiğini mi düşünüyordu? Farklılığın içindeki düğümde, sıkışıp kalan yüreğin terazisi ağırdı. Belki de deyip suskunluğun içindeki dairede durup bu seferde gökyüzünün anahtarını alıp kuşları sayacaktı…
Kaç gün geçerdi üstünden, kapının kırmızı tokmağı kaç kez çalardı?
Paylaşılan katıksız somunun mutluluğu yüze yansır mıydı?
Ellerini açıp şükürler olsun diyeceği gün gelir miydi?
