HÂLÂ SEVMEYE VAKİT VAR
Öyle ki;
Vaktim yok mu sanırsın?
Dönüp o günleri anmaya.
Ve masum çocukluğu anlamaya!
Tahtadan, çatısı kiremitli evlerden koşarak çıkıp; çimen kokularını içine çekerek sırt üstü yatıyor çocuklar.
İncir akması yanakları, üzüm şırası dudaklarıyla; günün tokluğu ile mavi göğe bakıyorlar. Kimi gidenler oldu. Az ötede, lale yapraklı, gül dallı mezarlar. Ağıt, dillerinde türkü...
Bu yıl nereye gittin ah anam, ah babam!
Şehrim; üç tarafı mavi deniz, beyaz köpüğüne kırmızımsı, çocuk gözyaşı karışmış..
Irmak akışları, biraz hüzünlü yokluğumdan.
Kenarları çam kokulu, gövdeleri küçük bir çakı çiziği, büyük aşkların ağır yaralısı...
Ahh o baba ocağı!..
İlk ayak basılan toprağı. Hayal etmek, belli ki ömrüne ömür katıyor, bu taştan evlerde bedenin titremesi.
Tükeniyoruz para peşinde...
Can almak istiyorum, bu cansız şehir ışıklarından kaçıp....
Gaz lambasında seyrettiğim ela gözleri hatırlarım hep....
Aşk bu kadar güzel o şehir de, o günlerde...
Palmiyelere emanet ettiğim duygularımı geri alıyorum. Mendirekdeki ayak izlerini de...
Ve iskelede ki balık kokusunu...
Sen de gel derim hep içimde sevgilime. Sen de gel o berbat şehirden. Yoksa eksik solurum şehrimi. Gülüşlerim acı hasrete dönüşür...
Tut elimi, biz birlikte ayak basalım aşıklara... Karakum bizi öpsün.
Geçmiş yılların hasreti bitiversin. Bak ve gör güzelliği, gözlerimde özlemi!
Unuttuğumuz, küstüğümüz ne varsa bulalım. Barışalım bu şehirde...
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
