HAYAT GÜLÜŞÜNLE GÜZEL
“Dünya karanlık, çağ karanlık; güneş nurunu kaybetmiş gibi...
Cehaletin, bencilliğin hızla yaygınlaştığı, insanların birbirinden uzaklaştığı, helal ve haramın önemsenmediği bu çağda yaşamak korkunç bir şey olsa gerek...
Biyolojik birlikteliğin özünde; ruhsal, zihinsel, duygusal birlikteliğin olmadığı, güven duygusunun büyük oranda yara aldığı bu zaman diliminde gün gün yozlaşıyoruz…” diye düşündü Nahit.
“Kopuyor, uzaklaşıyoruz birbirimizden.
Birbirimizden uzaklaştıkça farkında olmadan kendimizden, özümüzden de uzaklaşıyoruz...
Birbirimize hayatı zorlaştıran, yolu yokuşlaştıran, dünyayı yaşanmaz hale getiren bizler değil miyiz?”
diye düşündü Nahit.
“İnsanın insana mutluluk, huzur olması çok mu zor?
Mutsuzluktan nefesi kesilmiş bir insana nefes olmak, onu yaşatmak, onun gözlerine gülüş, yüreğine şifa olmak mutlulukların en güzeli değil mi?
Nerede arıyor, nerede bulmaya çalışıyoruz huzuru?
Gökyüzünü gündüz güneş, gece ay ve yıldızlar aydınlatırken bizler neden birbirimizin karanlığına ışık olmuyoruz?
Güneşten, aydan, yıldızlardan alınması gereken ilhamlar yok mu?
Doğanın kusursuz işleyişinde ilahi merhametin tecellisini görüyoruz...
Yağmurun toprağa dokunuşu düşündürücü değil mi?
Yer ve gök birbirine dokunmasa doğa bu kadar güzel olabilir miydi? “ diye düşündü Nahit.
“Her şey ilahi dokunuşlarla hayat buluyor; toprağa düşen su yeryüzüne hayat verirken, bahçedeki güller güzellik kazanıyor...
Dokunuşların sayıları, çeşitleri çoktur. Bazen bir şiirle, bazen bir öykü ile, bazen samimi bir sözle, bazen bir hediye ile gerçekleşir... “ diye düşündü Nahit.
“Dünya ne kadar karanlık olursa olsun, bu karanlık dünyada sayıları az da olsa hâlâ yıldızlar gibi parlayan insanlar vardır...
Dünya denilen sahne, iyiliklerin ve kötülüklerin savaş meydanıdır. Ve dünya durdukça bu savaş asla son bulmayacaktır... “ diye düşündü Nahit.
Nahit, bir oyuncak bebek alıp hediye paketi yaptı. Bir de şöyle bir not yazdı; "hayat gülüşünle güzel" ve notu da paketin içine koydu...
