FACİT HESAP MAKİNESİ
Hey gidi günler, hey!..
Zor ekonomik koşulların ağırlığı altında yaşam savaşı verirken; nasıl olduysa, büyük bir para yığının içinde buldum kendimi. Ayağımı bastığım her yerden para fışkırıyor. Dostlarıma, akrabalarıma, komşularıma dağıtıyorum. Çocuk Esirgeme Kurumu’na, yaşlı bakım evlerine, kimsesizler yurduna bağış yapıyorum, bitmek bilmiyor. Kalan parayı da, bankaya vadeli hesaba yatırdım. Faizini hesaplayacağım, “Facit” ile bir türlü çarpma, bölme işlemi yapamıyorum. Kolu bir o yana çeviriyorum, bir bu yana çeviriyorum; olmuyor, bir türlü olmuyor...
Faiz hesaplama formülü aklımda; çarpmayı, bölmeyi nasıl unuturum, olacak iş değil? Oysa; daha dün faiz uyguladım onlarca hesaba. Akşama kadar çevirdim durdum; iki o yana, bir bu yana. Şimdi ne oldu da hesaplayamıyorum faizi? "Nasıl olur, nasıl olur; unutkanlık hastalığı mı başladı bende yoksa? İmdat, imdat! Alzheimer oldum sanırım ben. Ne yapacağım şimdi? Kurtarın beni imdat" diye avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Durmadan birileri dürtüyor; “Sakin ol, yok bir şey, yaparsın. Panikleme" diyerek. Tarif ediyorlar; yok olmuyor, yapamıyorum.
Oğlumun sesi geliyor kulağıma; “anne, anne!" Oğlumun ne işi var bankada ki; "anne, anne" diyor durmadan.
"Anne" diyerek kolumu çekiştiriyor. Gözümü bir açtım, oğlum başımda. Nefes nefese kalmışım, terlemişim.
- Ne oldu anne, niye bağırıyorsun? Sucuk gibi terlemişsin!
- Yok bir şey oğlum, paralar nerde?
- Ne parası anne? Rüya görüyorsun.
- Ah rüyaymış meğer, gitti benim tomar tomar paralar.
- O paraların üstüne bir bardak su iyi gider anne!
Bir bardak su veriyor oğlum, gülerek.
- Aç tavuk rüyasında kendini darı ambarında görürmüş, oğlum.
Rüyamda; “Facit” görünce, aklıma yaşanmış bir olay geldi.
Facit; bir tarafında kolu, bir tarafında parmakla basılacak, küçük pedalı bulunan, tuşlu hesap makinesi. Demirden yapılmış, kafaya geldiğinde, yaracak kadar ağırlığı var...
Bir kurumun aynı şubesinde çalışan eşler arasında, genelde kıskançlık yaşanır. Her nedense; kıskanan taraf, genelde erkek eşler olur. Gözleri, eşlerinin üzerinde dolanır. Bir taraftan çalışır, bir taraftan eşlerini göz hapsine alırlar. Hani derler ya; "Eli işte, gözü oynaşta" diye, işte öyle. Efendim neymiş; eşlerini çok seviyorlarmış da, ondan kıskanıyorlarmış.
Kadınlar da vardır elbet ama erkekler, ataerkil toplum olmanın da etkisiyle, daha rahat hissettirirler kıskançlıklarını. Bazıları, hastalık derecesine kadar vardırır kıskançlığı...
Bir gün, Beyefendi'nin biri; eşini, erkek mesai arkadaşı ile konuşurken görür. Kıskançlıktan gözü döner. Yanındaki arkadaşının elinden, "Facit"i kaptığı gibi, meraklı bakışlar arasında kaleye doğru fırlatır. Facit kaleyi ıskalar, filenin dışına çıkar ve Facit out!..
Herkes neye uğradığını şaşırır; "A, bu da neydi?" uğultuları yükselir, birden. Hedef alınan kaleci, karşı hücuma geçer. Kadın eşi hâlâ; Facit'in hedef alınan kaleciye ve kendisine isabet etmemiş olmasının şokunu yaşar. Şubenin içinde, tam bir kaos yaşanır...
Şube müdürü, olaya müdahale eder. Skoru, Genel Müdürlüğe bildirir. Erkek eş, 1-0 yenik düşer ve il dışında bir şubeye, sürgüne gönderilir. Olaydan sonra Genel Müdürlük bir genelge yayımlar ve eşlerin, artık aynı şubede çalışamayacakları kararını alır. Bu durum, erkek eşlerin işine gelmez. Biraz, canlarını sıkar ama yapacak bir şey yok. Genelgeye uyma zorunluluğu var. "Emir demiri keser..."
Efendim, "Facit" deyip geçmeyin; yeri gelir hesap yapar, yeri gelir top vazifesi görürdü, her ne kadar köşeli olsa da. Yeri gelir, “Genelge” bile yayımlatırdı. Bir zamanların gözde Facit'leri; şimdi gözden, gönülden ırak, karanlık depolarda terkedilmiş vaziyette, öylece bekler.
Tuş sesleri hâlâ kulağımda; şık şık, şık şık, şık şık da şık şık…
Hey gidi günler, hey!..
