EN ÇOK BEN AŞIKTIM
Yaz misâfirdi...
Halinden belli idi...
Gidecekti...
Sonra eylül geldi...
Sessizce gidenler gibi.
Ağaçlarda uçurtmaya özenmiş yapraklar..
Gökyüzüne dizilmiş,
Vagonlara benzer göçmen kuşlar..
Kanatlarında hapishane umutları.
Dilinde,
Uzağı yakın eden, özgürlük şarkıları..
Siyah ile mavi ,
Ha bire karışırlar..
Ritmi bozulmuş zamanlar..
Anlamsız suskunluklar.
Sessiz kırgınlıklar,
Özlemden geriye kalan, yıkıntılar..
Birkaç parçaya bölünmüş, karanlıklar..
Kadere boyun eğen, rüzgarlar..
Beni anlarsa bir tek onlar, anlar...
Bir eylül benzerliği idi yüreğim..
Ne, idi öyle bir zamanlar sevmiş hallerim.
Dokunduğun yerler şimdi ıssız..
Sensiz içilen çay tatsız..
Gözlerin, bilinmeyen memleket meselesi...
Yüreğim ise,
Bir eylül hikayesi...
Bu hüzünler hep, bencillikten...
Uçurumun kıyısında atılan adımlar galiba hep sevgiden...
Yüreğimiz yanar iken yalnızlığımızdı, üşüyorum ben diyen...
Her halinden belli idi, kıştı gönlümüze acımasızca gelen...
Eylül'dü toprağa yine umut veren..
En çok toprak aşık olmuştu yağmura,
En çok ben,
En çok ben aşık olmuştum sana..
