ÇOCUKLUĞUMUZUN BALONLARI
20 Yaşına merhaba diyecek bir gence rengârenk balonları götürürken, sanki kendime almışım gibi bir mutluyum, bir gülümsemişim ki…
Balonları seviyor içimde kalan çocuk,
Renklerini, gökyüzünde kalışlarını,
İplerini bıraktığımda uçup gitmelerini...
Gökyüzündeki her şeyi seviyor bendeki çocuk…
Top top pamuksu bulutları,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Kuşları,
Onların süzülerek kanat çırpmalarını…
Uçakları,
Nasıl ki çocukken uçak geçerken heyecanla kafasını kaldırıp bakıyorsa göğe,
Her seferinde aynı coşkuyla bakıveriyor beyaz çizgi bırakarak giden uçağın ardından,
“Sağlıkla gitsinler” duasıyla gönderiyor içindekileri…
Tüylü oyuncak figürleri, yavru ördekleri, civcivleri, kedileri, uç uç böceklerini,
Minik şekerlemeleri,
Çikolatalı gofretleri,pamuk şekerini,
Külâhta top top dondurmayı,
Kâğıt helvayı,
Kâğıttan gemiler yapmayı,
Müzik kutularını, kar kürelerini, renkli bilyeleri,
Parlak boncukları, taşları,
Deniz kabuklarını,
Çocuk ruhuna iyi gelen ne varsa seviyor…
Çocuksu yanım hep sol cebimde,
Her yere geliyor benimle,
Arada oradan sesleniyor,
Şarkı söylüyor bana,
Bak bu güzelmiş bundan al, diyor,
Bundan ye,
Bunu sev, diyor.
Kendimi çok iyi hissettiğim anlarda,
Bir de üzgün anlarımda çıkıyor en çok…
Çocukluğumuz bitmeyen sevdamız bizim,
Yaşam yolunda nefes aralarımız,
Kaçamaklarımız, gizli kuytularımız,
Gülen gözlerimiz,
Temiz yüreğimiz,
Her şeyi, herkesi çıkarsız,
Hesapsız kucaklayan minik kollarımız,
Ellerimiz,
Her düşüşte yüreğimiz kanasa da hem ağlayıp, hem gülen,
Kalkıp yürüyen,
Koşan yanımız,
Çocukluğumuz, bizim diğer yarımız…
