ÇIĞLIKLAR ALTINDA SONBAHARIM
Canım Evlatlarıma
Yağmur çiseliyor yalnızlığın ta ortasına
Zerre zerre ıslanıyorum evlatların özlemine
Bir yağmur damlası bile düşse gökten
Gözlerimden inen yaş sanırım sizlere
Ki göz bebeklerim gurbetin koynunda
Baba özlemi düşer yüreklerine, sızlanırım
Hissederim acılarını, yalnızlıklarını
Kader mi desem, hayatın hesaplaşması mı?
Her şey kış uykusuna hazırlanırken buralarda
Ben geceleri gündüz yaptım pencerede
Uyku, düneği unuttum keder sarmalında
Sadece düşler kurarım uzaklara
Evlatlarımın hasreti gözlerimde yaş olur
Yürek çırpınır kanadı kırık kuş misali çaresiz!
Yalnızlığıma üşüşür ürpertiler, yarasalar
Şimşekler çakar, gök gürler her günüme
Ayazlar vurur kucak açtığım kollara
Dualar bırakırım geçtiğim yollara
Olur ya; kabul görürse kavuşma dileklerim
Biter özlemlerim, söner yürekteki yangınım
Şimdi ağlarken gökyüzüne bakarak
Kimsesizim, çığlıklar atında sonbaharım...
