ÇİÇEKLİ PERDE
Ne bilsin ki yoldan geçenler
Yalnızlığa hapsedilmiş duvarlar arasında
Çiçekli perdeli evde
Bozkıra dönmüş ömürler
Aşkı amentü
Acısı billah
Gözleri yüreklere bela
Ahşap sandukadaki anılar nemli gözlerine ceza
Buruk tebessümlü yaralı bir bakıştır ömür
Dolaşır durur damarlarda
Feryat figan ötüşür kargalar balkonunda
Bilir misiniz siz hiç
Yanlızlığın dibi neresi?
Yalnızlığın dibi
Benimsemektir kimsesizliği
Ve sevmektir acıyı
Ve kabulleniştir çaresizce çaresizliği
Boş odalarda çığlık atarken anılar
Afakın kirpiklerinde sallanır
Mecalsiz, çıt çıkmaz kimsesizlikte
Çiçekli olsa ne yazar, ceza evinin avlusu gibidir artık balkonlar
Yüreğin kuş konmaz dallarına gelip konmaz artık hiç göçmen kuşlar
İnsanın ömrü de mevsimlere benzer ya
Tutsak kaldı kışa
Firaridir hep baharlar
Çiçekli perdeli evin çiçekli balkonu mutlu günlerden yadigar
Güneşli günlerinin kimseleri yadigara ağyar
Kapalı çiçekli perdeler ve
Kapatmış kalbinin kepenklerini
Karı yalnızlığa tekabül etmişti
İçli bir ahla
Düşüp düşüncelere
Sarıp hüznünü tütününe
Bir kibrit çakıp
Hüzün içti
Kabullenip kimsesizliği
Titreyen elinde bir kibrit çöpü
Gözden süzülürken sessiz bir göz yaşı
Baktı gözlerime gözden geçirip ömrü
Uzatıp sallayarak bana
Bak dedi, iyi bak evlaat
Anlıyor musun şimdi beni
Budur işte özetle
Ömür bir kibrit çöpü !!
Buz kesti bakışları
Sallayıp ağrıyan başını,
Ya! Öyle evlat, öyle işte evlat!
Aldanmasın kimse çiçekli perdelere
Hep bakire umutlar adadığım ömrüm
Şimdi kimsesizliğimle ölüme gebe !
Budur işte evlat budur özetle
Avucuma koyduğu kibrit çöpüne
Susup bakarken
Bedenim bir çığ altında
Çiçekli perdenin pilesinde ömrümü eşeledi beynim
Ömür bize mihman
Sınavlarıdır mihmana mihmandar
Ne bilsin yoldan geçenler ömrünce
Aldanmasın kimse çiçekli perdelere !!
