BEKLENEN KAR
Kış mevsiminin hızla geçiyor olması, hala kar yağmayışı ve barajlarda suyun çok az kalması herkesi endişelendiriyordu. Ağzı dualı insanlar sık sık kar duaları yapıyordu, herkes suların bol olması, yaz kış musluklardan suyun akmasını istiyordu.
Şehirlerimizin yeşil alanlara ihtiyacı var, yeteri kadar yeşillendirirsek yağmurun, karın … yağmasını sağlayabilirdi. İnsanların nefes alacağı boş alanlara da ihtiyacı vardı, yağan karla çocukların hep birlikte kardan adam yapması, kar topu… oynayabilmeleri için.
Çocukların on beş tatili bugün sona eriyorken kar soğuk bir günün ardından yağmaya başladı. Hem mucize hem güzellik hem çile hepsi bir arada. Sokaklarda in cin top oynuyor, karnı tok sokak hayvanları bile yok ortalıkta, bir iki aç kedi, köpek ıslak tüyleriyle son çırpınışla yiyecek arıyorlardı.
Hüzün gelip çökmüş şehrin sessiz silüetine, hava bir kurşun gibi çatılara dek çökmüş, maviliğini yitirmiş, ölgün gri sarıp sarmalamış atmosferi. Zaman durmuş sanki, değişen bir şey yok, ıslak sokaklar, kardan beyazlaşmış çatılar ve sıra sıra arabalar aynı yerli yerinde duruyordu.
Sömestrinin bir gün uzatılması bir sevinç, heyecan malzemesiydi, kar bu gece yeterince yağarsa sabah beyaz örtünün üzerinde çocuk cıvıltıları yankılanacak olmasının sabırsızlığı yürekleri ısıtıyordu.
Bu gece belki hiç uyuyamayacaklar da olacaktı, aç ve açık uyumak kolay olmayacaktı. Karın yağışıyla mutluluktan çığlık atanlar kadar, aynı karı görmek bile istemeyenler olacaktı. Geçmeyen zamanda isyanlar bir bir sıralanırken, sıcak yuva ve sıcak ekmek düşleyenler olacaktı.
Hayat mı eşit davranmayan? insanlar mı? Mucize mi lazım her yüreği mutlu etmek için? yoksa mutluluk yardımlaşmak mı? Bizler yolumuzu mu kaybettik? mutluluk yardımlaşmada, yaşanmışlıklarda… yağan karın bile tadı hep beraberken çıkardı.
