ARALIK
keşke, ay ismi olsa idi aralık.
kışın yalnızlık, yazın kalabalık
adı bile, alt sokakdan alınma
sokak yerine konulmazdı aralık.
oysa ki, ne insanlar geçti içinden
aşından, dişinden kalan aralık
içiçe bir eve döndü aralık
rüyada bile düşüm oldu aralık.
her gün bir komşu süpürdü yeri
sokağın başına taşınan çöp tenekeleri
giremez araba, dardı aralık.
herkesin kapısında tüter semaver
bir evde pişerse, herkes ordan yer
masa sığmaz zaten, sen sofrayı ser.
çoluk, çocuk neşeli altında minder.
güllük gülistanlık olurdu, dar aralık.
ne ekmeği biter, ne derdi biter
çözülmüş ip gibi bizim aralık.
tütüyorsa dumanı, bir evde yeter
kışın bile, yaza dönerdi aralık.
dışarıdan geldi, birkaç komşu kiraya
fazlada duramadılar, hep bir arada
mahallenin diline düştü aralık
adamı seçiyordu, bizim aralık.
cümle cihan gezsem unutmam seni
nasıl da büyüttün sokağında bizi
anadan babadan kalan aralık
bir kaç hanede olsa yaşar aralık.
