ŞU KARŞIKİ DAĞLAR VAR YA…
Şu karşıki yüce dağlar var ya!
Hani beyaz bulutlar inmiş başına.
Gökyüzü hayran, duruşuna.
Güneş yedi rengini sermiş toprağına, taşına…
Eteklerinden dumanlar yükselen dalga dalga.
Sessiz, dimdik, heybetli hani.
Hani hiç eğilmeyen.
Kara, yağmura aldırmayan.
Rüzgârlara vermiş başını.
İçinden kaynayıp coşan.
Kaynaklarından yaşam fışkıran.
Dağ çiçekleriyle gönülleri coşturan.
İşte o dağlar var ya!
Hani turşailler, mor menekşeler, akçabardaklar.
Diyarı dediğim.
Kara gözlü kuzuların meleştiği.
Kaval seslerine gönlü akan benim gibi.
Gücüne, heybetine hayran olduğum dağlar…
İşte, bir o dağlar!
Bir de sensin benim dünyam…
Sen ve dağlar!
Öyle benziyorsunuz ki birbirinize.
Ve ben öyle muhtacım ki size.
Benim sevgi bağım.
Yamacında yayladığım.
Yükseğinde havalandığım.
Eteklerinde yuvalandığım.
Dünyam yaşam kaynağım.
Sessiz dağlar gibi duruşunla.
Kucaklayan bakışınla.
Duman duman sarışınla.
Sen benim yaslandığım.
Yaşamım, ömrüm, sevdam.
Sen benim ıslandığım can yağmurlarım.
Günüm, gecem, güneşim, ayım.
Aşkım, tek sevdam.
Ve sen benim geçmiş, gelecek, varım.
Sen bana tutkun, ben sana hayranım…
Sen olmasan ben yaşayamam.
Türkiye’m, vatanım.
Sevgilim, can evim.
Sen tadım, tuzum, mutluluğum.
Sen dağ, rüzgârlarım.
Özgürlüğüm…
Editör: Nezihat Keret
