ŞAİRİN ÇİLESİ
Arılar pervaneydi çiçeklere
Maviliklerde çocuklar sevinir
Kırlangıçlarsa gitti uzaklara
Uykulu keder düştü zambaklara.
Yıkılsın karanlığın duvarları
Hasret kaldık sarışın güneşlere
Kan içinde, yalnayak ayakları
Şairin düşünceliydi gözleri.
Kırıla kırıla gitti umutlar
Yitti kahkahalı sevinç boşlukta
Yoksula giysi giydirdi geceler
Kırıla kırıla gitti sonbahar.
Çirkin bir öfke büyütürdü adam
Çaresizdi, yalnızdı, umutsuzdu
Gölgelendi boz kır yanığı akşam
Yalnızlık derinleşti akşam akşam.
Sildi aklığını güzel günlerin
Gökyüzüne salkımlanan bulutlar
Biçimlendi gölgesi selvilerin
Mavi aynasına derin göllerin.
Ne içliydi ağlaşması kuşların
Gönül ebabil uçurdu dağlara
Kanadı kırıktı dağ kuşlarının
Yenildi zamana öfkeli, suskun.
Şimdi duvar diplerinde ağlayan
Yol yol olmuş şiirlerin ey şair,
Gül bahçesinde güllerdi ağlayan
Göldeki kamışlardan daha nâlân
Yürekte çırpındı bir ümit sesi
Tüllenen ak kanadında sonbahar
Duyulur mor kuşların kanat sesi
Bitmez tükenmez şairin çilesi.
