NE OLDUM DEMEMELİ NE OLACAĞIM DEMELİ
Yaşlı Bakım Yurdu'nda geçen gece ilaçlarını içirmek için Nora'nın odasına girdim. Nora uyumamış. En sevdiği giysisini giymiş saçlarını da taramış üstelik:
- Hoş geldin, dedi ışıldayan gözlerle. İyi ki geldin. Gel otur biraz. Sana anlatacaklarım var.
Yatağın ucuna sessizce iliştim:
- Dur, dedi birden Nora, önce konuğumu uğurlamam gerek!
Odada ikimizden başka kimse yoktu.
Bozuntuya vermedim. Yavaşca ayağa kalktım: -Haydi gel, konuğunu birlikte uğurlayalım, dedim.
Sevindi Nora çocuklar gibi.
Banyonun yolunu tuttuk. Karşı duvarda asılı duran gözgüde (ayna) kendini gören Nora'nın yüzü kaşla göz arasında değişti:
-Yine gel olur mu, dedi. Gözgüde gördüğü kendi yüzüne:
- Yine gel, beni yalnız bırakma. Şimdilik hoşça kal...
Gözlemlediğim bu olay beni çok etkiledi. Gözyaşlarımı yüreğime akıttım, yine yeniden. Hep öyle oluyor. Ah yüreğimde kasırgalar var. Durmak bilmiyor, savuruyor benliğimi bir baştan bir başa.
Nora matematik öğretmeni. Zamanında onlarca çocuğa ışık tutan koca yürekli bir kişi...
Kimileyin anımsadığı anılarını anlatır bana kimileyin de adını sorar durur umarsızca. Ancak benim adımı hiç unutmaz.
Bilmeliyiz ki çoğu kişinin içinde bulunduğu durum sonsuza dek aynı şekilde sürüp gitmiyor kuşkusuz. İnsanoğlu; hiç
yaşlanmayacak, hep öyle kalacak sanıyor. Bu ne büyük bir yanılgı tanrım!Atasözümüzü anımsayalım.
"Ne oldum dememeli, ne olacağım demeli..."
Kuşkusuz yaşlılık önleyemediğimiz bir gerçek...
