KIYÂMETİN FORMÜLÜ
Bir tiyatronun son perdesini oynatıyor Tanrı bize. Yazan O, oynayan biziz. Sonunda kıyameti bence bizim elimizle kopartıp perdeyi kapatacak. Yeni bir perde açar mı açmaz mı onun bileceği şey. Belki de yaratmış olduğu bizlerden pişman da olmuş olabilir. “Ben aynı karından doğmuş, birbirini öldüren insanoğlunu neden yarattım” diye düşünüyor olabilir. O onun tasarrufunda, ötesi bizim için karanlık.
Dünyayı kaç defa insan eliyle yok ettirdiğini, tekrar yeniden var ettiğini o biliyor. Bazı yapılar, bazı yazılımlar bize dünyanın yenilendiği hakkında fikir kırıntıları veriyor. Nuh tufanı gibi, dünyada o günün imkânları ile nasıl yapıldığını açıklamakta zorlandığımız yapılar gibi.
Bizim kıyametimizden sonra dünya insanlık için yeniden yapılandırılır mı bilemiyorum. İnsansız bir dünyanın, muhteşem bir huzuru temsil edebileceğini düşünüyorum. İnsanoğlunu hiçbir şey ıslah edemedi.
Cennette yenilen elmadan beri. Her yaşadığı günü daha kötüye götüren insanoğlu, yaşadığı her gün geriye dönüp bir önceki yaşamını özler hale geldi. Varlık içinde uyansa bile, yokluk içinde yaşadığı günleri özlüyor. O günkü vatanını, milletini, ailesini, dostluğu, komşuluğu anıyor, arıyor ve özlüyor. Bu dünyanın hızla kötüye gidişinin bir yol haritası olmalı. Gelen dinler insanlığa huzur sunması beklense de bekleneni getiremedi dünyaya. Asırlarca süren din savaşları da yaşandı. Ve yaşanmaya devam ediyor. İnsanlık daha da kinlendi acımasız bir hale geldi.
Savaş sanayileri geliştikçe gelişti. İnsanlığın önemli bir bölümü açlıktan susuzluktan ölürken inanılmayacak servetler silaha ayrıldı. Kediler köpeklerle dost olurken, fareler kedilerle arkadaşken insanlık ölümüne çarpışmaya devam ediyor. Koca ülkeleri üç bomba ile ortadan kaldırabilecek büyüklükte silahlar üretilip kullanılıyor, ya da deniyorlar.
Tabiata köle gibi davranıyoruz. Yakıyoruz yıkıyoruz, kirletiyor öldürüyoruz. Son buğday bittiğinde, son su kuruduğunda ruhumuza çöken pişmanlığın dünyamıza hiçbir faydası olmayacaktır. İnsanlık her şeye menfaat gözlüğü ile baktıkça tükenip yok olacağız.
Beynimizle verdiğimiz kararlara kalbimizi ortak edemediğimiz müddetçe geçen her gün uçuruma daha da yaklaştıracak dünyayı. İnsanlığın sona doğru bu hızla koşması, insanı insan yapan vicdanın, ruhun, kalbin bu koşuda geride kalmasına sebep olacak, onlar insanlığın hiçbir kararına müdahil olamayacaktır. O zaman, ne ormanın ne denizin ne canlının önemi düşünülebilecektir.
Bu hızı yavaşlatmanın ya da durdurmanın imkânsız olduğu bir ortama sürüklendi dünyamız. Kaygılar içinde bütün dünya. Ama geri adım atılamıyor. Tabiat kaygılı insanlık kaygılı, kötü gidiş o kadar hız kazanmış ki durdurmak adeta imkânsız. Ülkeleri idare eden zümrelerin önemli bir bölümü gezegenimizi cehenneme çevirdiler. Merhametten başka sığınacağımız hiçbir köy kalmamışken, hem evren hem insan o kadar kirlendi ki; selim bir akla ulaşmak mucizeden de öte bir beklenti gerektiriyor. Bir ışık düşürebilir miyim dünyanın üzerine diye düşünenlerin sesleri o kadar cılız ki, kana ateşe susamışların çığlıkları içinde yok olup gidiyor. İnsan yalnız yaşıyor adeta.
Elindeki telefonun tabletin içine sıkışıp kalmış durumda. Aile içinde dahi sohbet paylaşma bayramlaşma bitmiş. Sanal dünyasında yaşıyor tüm duygularını. Artık yaşamımızı elimizden almakta olan robotların hayatına benzemeye başladı hayatımız. Yapay zekâ da devreye girmeye başladığına göre beynimize de gerek kalmayacaktır.
Bu da, bizim “mankurt” yaşamımıza başlama dönemimiz demektir. Yapay zekâ ile robotların emrinde mankurtlar olacağız. Kalbin, vicdanın, duygunun ortadan kalktığı dünyada Tanrı’nın da üzerimizdeki görevi bitmiş olacak.
Darmadağın olan iskambil kartlarını toplayıp ya yeniden karıp yeni bir fal açacak, ya da yeter sizden çektiğim deyip elindeki desteyi evrenin suratına savuracak.
