İNSAN SEVGİSİ
Kucağındaki çiçek buketine, yeni doğmuş bebek edasıyla sarılan gencin heyecanı, dudaklarındaki titremeden iyice belli oluyordu. O da fark etmişti yüzündeki medceziri. Otuzlu yaşlara merdiven dayamasına rağmen, ilk kez birine çiçek almıştı. Bunun acemiliği olur muydu? Ama olmuştu işte.
Çiçeği masanın üzerine koyuyor, sonra beğenmeyip vazgeçiyordu. Kendisiyle konuşurken ayağa kalkıp dolaşıyor, bazen de sandalye değiştiriyordu. Kır kahvesi sakin olduğu için çok da fark edilmemişti zaten.
Çiçeği ona verirken ellerine değme ihtimali o kadar çok haz vermişti ki, o gün iki kez tırnaklarını kesmişti. Defalarca elini yıkamış, en yeni gömleğini giyinmişti. Biraz şaşkın, biraz ürkek bekliyordu. Az ileride buğday satan amcanın etrafına üşüşmüş güvercinler gibi kıpır kıpırdı.
Kendisiyle meşgulken, rüzgarın fısıltısı gibi kulaklarına gelen; "Merhaba" sözüyle irkildi. Duraksadı. Kalakaldı. Onun bu haline gülümsemeyle bakan bir çift gri göz içinde ateşsiz erimeye başlamıştı. Yüzyıllar gibi gelen kısa bir süreden sonra kendini toparladı. Ayağa kalkıp; “Merhaba" diye cevapladı. Teklifsiz karşısına oturan genç kızın rahatlığı, kendi bedenine geçmiş gibi tüm gerginliği uçtu gitti.
"Bunlar senin için" diyerek uzattı çiçek demetini. Yine aynı sihirli gülümsemeyle çiçekleri alan genç kız, önce kokladı, sonra da kendi elleri yanında oldukça ufak kalan elleriyle okşadı. Çiçek demetini masanın üzerine bırakırken iç dağlayan "Yazık" kelimesi aktı dudaklarından aralarında kalmış mesafeye.
Delikanlının beyninde depremler oluyordu. Yanlış olan neydi? Kızardı. Masa üstünde titremeye başlayan ellerini saklamak için acele bir tavırla ceplerine soktu.
Yanlış olan neydi?
Sessizlik kara bulut gibi masa üzerine çökmüştü. Buna inat yine de genç kızın yüzündeki bahar devam ediyordu. Rahatlamak mı gerekiyordu. Bilemedi. Yerinden kalkan genç kız buğday satan amcaya yöneldi. Sonra ardına dönüp; "Çay içmeyeceğiz mi?" diye sordu delikanlıya.
Oh, şimdi rahatlamıştı genç adam. Hemen koşturup iki çay söyledi. Sonra yerine oturup genç kızı izlemeye başladı.
Güvercine yem alan genç kız anasını getirdi aklına. O da her gün pencere kenarında beslerdi kuşları. Sevindi için için.
Masanın üzerinde duran iki sahipsiz çay, yavaş yavaş nefes bekliyordu sanki. Genç adam cesaretini toplayarak bağırdı.
"Hadi, çaylar soğuyacak."
Minik bir çocuk gibi seke seke masaya geldi genç kız. Birlikte uzandılar çaya. Birlikte yudumladılar batmaya göz kırpan güneşi.
Genç adam tüm cesaretini toplayıp sordu.
"Galiba sevmedin çiçekleri.."
"Aslında 'çiçeği sevmeyen kadın yoktur' derler. Belki gerçekten de öyledir de, ben biraz farklı seviyorum galiba. Üç gün sonra solabilecek, kaybolup gidecek bu çiçekleri koparıp, sevgi ifadesi gibi sunmak garip geliyor bana. Eğer yine bir gün bana çiçek alırsan, lütfen saksı içinde birlikte büyütüp yeşerteceğimiz bir şey olsun. Ancak, benimle geçireğin birkaç saat için şehrin bir ucundan buraya gelmenin hazzı emin ol herşeyden daha değerli."
Genç adam ne söylemesi gerektiğini düşünürken genç kız devam etti.
"Mesela, güvercinleri birlikte beslemek daha güzel olmaz mıydı? Neden içimize yüklediğimiz insanımıza görsel şölenler hazırlıyoruz ki."
Genç adam ellerini başının arasına alıp gözlerini suskun masanın üzerine dikerek,
"Senden öğreneceğim çok şey var" dedi.
"Bunlar öğretilebilir mi? Sevgi öğretilebilir mi?"
"Hayır."
Genç adam bu cümlelerden ürktü. Acabalar içinde kaybolurken genç kız, ilk defa adamın ellerini tutarak devam etti.
"Ben sadece senin kilidini kırabilirim. İçindeki insanı özgür bırakmak senin elinde. Ve ben inanıyorum ki, güneşe hasret yerin daha çok başak verecek."
Zaman durdu.
Genç adam sustu.
İçindeki dev konuştu.
"Anam şimdi daha çok sevinecek."
