İÇİMDEKİ YALNIZLIĞIM
Garip bir rüzgar sesi,
duyguların arasına dalıp düşüncelerimi alabora eden...
Bir başka vuruyor sineme, tüm ayrılıkların habercisi sanki!
Bence ben her yerimden yaralıyım
Yoksa;
Yaşarken bir sokağın köşe başında ömür tüketmez,
Ölüm varken, bir daha dönmeyeceklerin ayak izlerinin rüyasına dalmazdım.
Yine soldum, yine yıkıldım işte.
Çok kez yaşadım ben bunu, zincire vurulmuş tutsak ve çaresiz, ömrüm
Duygum; bir kez yaşanan yalnızlık çok kez yaşanacak...
Sol tarafıma sitem ettiğim zamanlar,
Varlığım önemsiz bir yaşam belirtisi
Ruhum en ağırından, uçsun istiyorum bedenimden, taşıyamıyorum...
Bir ağrı beynimde;
Ölmemiş soluğum, şaşırmış dilimde ne dediğini bilmez, enseme vurur delice!
Çok yazık bana, çok yazık!
Benim anılarım var içimi yiyip eriten...
Ne ölümsü geçmiş bu, ne mel'ûn şey zihin yolculuğu!
Beni küçültüp alevi büyüten....
Ellerim var, ayaklarım var, düşünen zihnim!
Bir yaşam belirtisi değil bu kesinlikle...
Bakıyor gözlerim, mezar yerlerine başka yürüyüp gidenler var mı?..
Annemin gittiği zamanda, sonrasını yaşamamış daha altı yaşındayım ben.
Kaderdi o bahsettiğim, öyle istekliyim ki sonrasını yok etmeye, belli ki katil benim.
Aldattım kendimi beni de sevenler var, arada boşlukları dolduran...
Kimdi sanki tüm o insanlar, varlığımı ben reddederken!..
Ben azılı bir yok edici, kendisine bile acımayan!
Ben bir duygu olarak aranızdayım, ete kemiğe büründürmeden şiir büyütüyorum sadece.
