Hadi Gidelim Gönül / Zehra Yücel

HADİ GİDELİM GÖNÜL

Yaşanmamış bir hayatın, son yolcusuyum ben!..
Kırılmış kanatlarıma aldırma gönül!
Ne gurbeti dert bil, ne de ihaneti
Şu omuzlarındaki belalı yükü indir
Velhasıl herkes bir gün gider
Topla diyorum dağılan ümitlerini!
Bir gece ansızın kendine gel
Ne kadar fedakâr olduğunu ancak Rahman bilir
Oysa insan hep yalnız ölür.... 
Ruhuna bir bıçak sapla
Gerekirse kanayan yaralarına merhem sür

Ne bela geldiyse başına
İyi niyetinden gelmedi mi?
Hadi... Hadi...
Şükürlerini sırala tek tek
Konuşuyor, gülüyor, ağlıyor, düşünüyor, yazıyor, uyuyor, uyanıyorsun!
Kimsenin özeti değilsin gönül!
Sen başkalarına benzemedin hiç
Mesela kimseye yalakalık yapmadın
Yaftalamadın, yalandan ağlamadın
Ve de kimseye iftira atmadın
Hadi gidelim gönül!
Her insanın bir kahpeliği
Bir de kahrettiği şeyler vardır
Ne hastalıklı ruhlar var bilir misin?
Bilmezler ki şu gök kubbe, başlarına dönecek bir gün
Ham toprakda yürürken egoları
Bir duaya hasret kalır ruhları
Hadi gidelim gönül!

Geçen yıllar, saatler seni tanımaz
Aşk, sevgi yeniden şekillenir beyninde
Bir hüzün akar, bulutlu gözlerinden
Dost bildiğin aynalar öfkelenir çehrene,
Güller ısırgan misali, batar yüreğine
Ayrık otuna benzer çoğalan nankörler
Hadi gidelim gönül!
Topla kendini!

Sökülür maziden bir bir resimler,
Zannetme sana kahraman derler
Bir damlada okyanus olur ağıtlar,
Hadi gidelim gönül! 
Topla kendini.

Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım