BALKON
"Beni balkona çıkarır mısın?" diye sordu.
O, annesinin bu isteğini tebessümle karşıladı. İçinden; "Bugün daha iyi" diye geçirdi. "Değişiklik istiyor.."
"Geldim annem, geldim. Çıkarmaz mıyım hiç. Balkonda birlikte kahve de içeriz."
"Kahve mi?"
"Yoksa çay mı? Sen ne istersen."
Oturduğu yerden oğlunu izledi.
"Ne güzel bir evlat, etrafımda dört dönüyor."
"Hele bir balkona çıkarda, kekik içelim seninle."
"Kekik mi?"
"Evet."
"Olur annem."
Yanına geldi.
"Ver bakalım ellerini."
Uzattı. Yavaş yavaş ayaklarını divandan sarkıttı. İri gövde. Ayaklar yere değerken, uca kadar geldi.
"Şimdi ayağa kalkacağız. Hazır mısın anne Sultan?"
"Anne Sultan ha?"
"Evettt."
"Yerim senin dillerini."
Koca gövde ayaktaydı. Koluna girdi.
"Haydi bakalım istikamet balkon. Beraberce marş marş."
"Deli çocuk. Sandalye var mı balkon da?"
"Var, var. Kaç gündür seni bekliyor öksüzler gibi."
"O zaman özledi beni."
"Hem de nasıl? Dün şikayet ediyordu. Sultan niye bana gelmiyor" diye.
"Gerçekten mi?"
"Öyle. Benim söylediğimi söyleme."
"Tamam."
Ağır adımlarla yürüdüler. Bir eliyle kapıdan destek alıp, kendini dışarıya saldı. Solukları sıklaştığında oturmuştu bile.
"Rahat mısın?"
"Rahatım."
"Sen bahçeyi seyret. Ben kekikleri yapıp geleyim."
"Haydi bakalım. Şekersiz benimki."
"Bir çay kaşığı bal."
"Olur. Hay aklınla bin yaşa."
"Birlikte inşallah!"
"Amin!"
Kekiklerini yudumlarlarken dut ağacına takıldı gözü. Kırmızı taneler siyahlaşmaya durmuşlardı.
"Dutlar."
"Erdiler. Canın çektiyse birazdan iner toplarım."
"Topla. Önceleri beyazdı o. Baban aşıladı. Bu dut derde deva diyordu."
"Hatırlıyorum. Aşılık çeliği ben getirmiştim."
"Evet."
"Babamı özlüyor musun anne?"
Gözleri doldu. Daldı gitti. O annesinin bu halini görünce elinden bardağı düşürmesin diye aldı. Yandaki masaya koydu. Onu dalgınlığı ile başbaşa bıraktı. Elindeki içtiği kekiği de o toplayıp getirmişti. Meraklıydı bahçe işlerine. Şu erik, kayısı, limon hep onun eseriydi. Kıyı boyunca dikilmiş rengarenk güller, yasemin, mor salkımlar ve diğerleri.
Annesi dalgınlığından sıyrılıp sağ eliyle oğlunun ellerini tuttu. Bakışlarını yüzüne dikti. Seyretti seyretti. Oğlunun yüzünde eşini gördü. Gözler, kaşlar, bıyıklar hep oydu.
"Biliyor musun?" diye sordu.
"Neyi anne Sultan?"
"Babana benzediğini."
"Son günlerde baban rüyalarıma sık sık gelir oldu. O gelmese annem, babam geliyor."
"Özlüyorsun yani?"
"Özlenmez mi? Özlüyorum tabii. Onun yanına gitmek istiyorum."
Son sözleri buydu. Sustu. Sustular. Bakışlar, yeşillik içindeki bahçeye bulut olup dağıldı...
